VERSLAG: Pierce the Veil - 30/03 - 013

Pierce the Veil - 30/03 - 013

De uitverkochte grote zaal van 013 staat al ruim voor de start van de eerste band op deze ‘stille zaterdag’ volgepakt met een verrassend jong publiek. Vooral als je weet dat hoofdact Pierce the Veil’s grootste hit van alweer 12 jaar geleden dateert, verwacht je een publiek van overwegend 35-40 jaar. Maar de emo/post-hardcore/metalcore (kies je eigen favoriete benaming)-scene heeft een grote nieuwe aanwas onder jongeren, die in hun paasbeste scene-outfits bij de DJ in de lobby meezingen met Enter Shikari en Green Day. Waarom post-hardcore titanen Thrice een aantal weken geleden in dezelfde (veel minder gevulde) zaal dat jonge publiek niet weten te trekken, begrijp ik niet. Feit is dat het aantal mensen dat na uitverkoop van deze avond nog op zoek was naar kaarten de zaal gemakkelijk een tweede keer had kunnen vullen.

Holding Absence uit Wales heeft met de singles van hun laatste twee albums al een grote fanbase opgebouwd, en de zaal is direct enthousiast als zanger Lucas Woodland, inclusief handelsmerk gebleekt spijkerjasje, het eerst nummer inzet. Dat de toetsen en andere ‘extra’s’ met een backingtrack worden afgespeeld is jammer voor de livebeleving, maar gangbaar in hedendaagse post-hardcore shows, en de band zeker niet aan te rekenen. Het financiële risico van touren met de ‘minimale’ line-up van een drummer, gitarist, basgitarist en vocalist is al groot genoeg. Al in het tweede nummer probeert Woodland een circle pit op gang te brengen; een verzoek wat vooral een verbaasde lach bij het publiek opwekt. Want hoewel de muzikanten een energetische performance neerzetten, heeft de muziek toch vooral een melancholisch karakter dat daar af en toe mee lijkt te botsen. Zo verdwijnen de hogere noten in de zanglijnen als gevolg van het vele rondspringen en de karate kicks van de zanger, wat afdoet aan de impact. Ondanks dat zetten ze een
sterke show neer en maken een hoop nieuwe fans in Tilburg.

Tweede voorprogramma Dayseeker heeft de afgelopen anderhalf jaar enorme populariteit gewonnen met hun zeer persoonlijke album Dark Sun. Of, zoals zanger Rory Rodriguez het zelf vandaag verwoordt: “We make fucking sad music for when you're going through something alone”. En ik zal ook als eerste bekennen dat Dayseeker mijn meest beluisterde band van 2023 was. Ik keek er erg naar uit om die fucking sad post-hardcore/metalcore tot in mijn kern te voelen bij een liveshow, in plaats van met een goede koptelefoon op.

Dayseeker opent met Gates of Ivory, eentje uit hun stevigere catalogus. En wat er mis is kan ik niet thuisbrengen, maar het klinkt alsof we allemaal nog op de wc zitten en de band in de zaal er naast al begonnen is. De bandleden lijken het zelf niet door te hebben -‘Let’s pick up that fucking energy Tilburghhhhh!’- maar ik wil terugroepen dat hij dat beter tegen de soundtech kan zeggen. Later hoor ik dat dit de eerste avond van de tour is, wat misschien het een en ander verklaart, al was het geluid bij de bands voor en na Dayseeker uitstekend. In de loop van de show wordt het wat beter, maar de muziek blijft een vage echo in de verte, en de zang, al zingt Rodriguez live ontzettend goed, klinkt er niet doorheen.

Tussendoor spelen ze akoestisch Starving to be Empty, en zingt Lucas Woodland van Holding Absence het nummer mee. Nu hij stilstaat, hoor je nog beter de kwaliteit van zijn zang. Het wordt een prachtig duet, wat ze hopelijk een keer in deze vorm opnemen en uitbrengen. De band sluit af met Neon Grave, en waarschijnlijk het gevoel dat Nederland moeilijk mee te krijgen was.

Het is duidelijk waar de meeste aanwezigen voor komen: zodra de lichten dimmen, dondert de zaal al van het gejuich. In het openingsnummer gaan de confettikanonnen al af, net als het dak. Ook in iedere pauze tussen de nummers gonst de zaal van enthousiasme. Eén losjes aangeslagen akkoord kan al op een daverend applaus rekenen.

De bandleden zijn duidelijk goed in vorm. Zelden heb ik een bassist zoveel kilometers zien maken als Jaime Preciado. Zanger en gitarist Vic Fuentes weet precies hoe hij het publiek bij de show betrekt, en tijdens de bescheiden emo-hit Circles uit 2016 zingt de zaal uit volle borst mee. Tourdrummer Lionel Robinson houdt het tempo gemakkelijk bij en heeft zelfs slagkracht over voor een -gelukkig niet al te lang gerekte- drumsolo.

Dat ze in hun 90’s era zijn, was al te horen op de meest recente LP Jaws of Life. Live komt het nummer Pass the Nirvana bijzonder sterk uit de verf, met een groove die je nooit op plaat zult kunnen vangen. Ook speelt de band niet onverdienstelijk Karma Police van Radiohead.

Memorabel moment van de avond -vooral voor de persoon in kwestie waarschijnlijk- is wanneer een fan van de eerste rij, die blijkbaar alle nummers woord voor woord mee had staan zingen, op het podium gebracht wordt, onder luid gejuich van de rest van het publiek. De fan wordt uitgebreid bedankt voor diens steun en krijgt zelfs een gitaar mee naar huis. Het is een sympathieke manier om de band’s dank aan alle aanwezigen uit te spreken. Na een aantal semi-akoestisch uitgevoerde nummers eindigt de band weer geheel elektrisch met Jaws of Life en gele confettislierten. Uiteraard is er daarna nog een moment in de coulissen, waarna de Californiërs nog twee nummers spelen in de toegift, met als laatste, uiteraard, King for a Day.

En als de massa na afloop weer naar buiten stroomt, waar opvallend veel ouders staan te wachten, hoop ik dat ze morgen allemaal een gitaar (misschien wel die ene rode van Vic) of drumstokken oppakken voor een grootse wederopstanding van post-hardcore.