VERSLAG: Katatonia / Sólstafir - 17/02 - Patronaat

Katatonia / Sólstafir - 17/02 - Patronaat

Vanavond staan er twee pioneers in de melancholische metal op de planken in de Haarlemse Patronaat. Dit, vanwege de coronacrisis, reeds verplaatste concert is inmiddels volledig uitverkocht. Volle bak dus.

Voordat de co-headliners hun kunsten zullen tonen mogen de Amerikanen van SOM de avond openen. Deze postrock band blijkt een logische opener. De heerlijke opzwepende riffs zijn naast prachtig ook loodzwaar. Dit gecombineerd met de fijne cleane vocalen maken dit een mooi optreden om naar te luisteren. Erg veel variatie kent deze band niet. Wanneer je niet houdt van veel van hetzelfde zul je snel afhaken bij SOM.

Veel mensen zullen niet het besef hebben dat Sólstafir al bijna 30 jaar bestaat. De band brak pas 10 jaar naar zijn oprichting door met het album Masterpiece of Bitterness onder het Finse label Spinefarm Records. Het openingsnummer van de avond ‘Nattfari’ komt tevens van dit album. Voor iedereen die niet bekend is met de band is dit meteen een goede kennismaking. De stem van zanger Aðalbjörn is niet te vergelijken met een ander. Of je er nu van houdt of niet; dit is een stem waar pijn in zit. Dat is duidelijk vanaf de start. Niet alleen de vocalen, maar de hele band sleurt het publiek mee in een verhaal. De opbouw van ieder nummer is werkelijk fantastisch. Het langzaam pakken van de luisteraar om deze vervolgens precies te raken waar het pijn doet in de climax van de nummers is waar deze band in uitblinkt. Het absolute hoogtepunt van de set is afkomstig van het album Svartir Sandar. De vocalen in het nummer ‘Fjara’ schreeuwen pijn en verdriet en is werkelijk prachtig. Wanneer dit wordt voortgezet in de laatste twee nummers van de set ‘Otta’ en ‘Goddess Of The Ages’ blijkt de tweede helft van de set misschien wel het mooiste half uur van de hele avond. Sólstafir is hier meer dan overtuigend en heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat hun werk weer uit veel platenkasten zal worden getrokken.

Katatonia speelt vanavond voornamelijk van hun nieuwe meesterwerk Sky Void Of Stars. Jammer genoeg staat het geluid niet best afgesteld bij het openingsnummer ‘Austerity’, waardoor de gitaren nauwelijks te horen zijn. Gedurende het opvolgende nummer ‘Colossal Shade’ wordt dit recht gezet. Pas bij track nummer drie, ‘Lethean’, krijgt de band het publiek mee. Er komt beweging en enthousiasme in de zaal. Het lijkt er sterk op dat de meesten zijn gekomen voor het ietwat oudere werk. Dit wordt wel duidelijk wanneer er van het met afstand beste album The Great Cold Distance gespeeld wordt. Met ‘Deliberation’ wordt het eerste wapenfeit van deze plaat ingezet en kan meteen als een van de hoogtepunten uit de setlist worden bestempeld. Wel moet gezegd worden dat de zanglijnen van frontman Jonas Renkse hier minder sterk overkomen dan op het album. Het lijkt allemaal ietwat vergaan. Ook wanneer het tweede wapenfeit van de plaat, ‘My Twin’, wordt gespeeld lijkt het allemaal wat tammer en ontbreken aan energie. De set wordt afgesloten met de classics ‘July’ en ‘Evidence’.

Sólstafir speelt vanavond de sterren van de hemel en laat een sterkere indruk achter dan Katatonia. Het gaat wat ver om te zeggen dat de band geen goed optreden heeft gegeven, maar ze hebben helaas geen onuitwisbare indruk achter gelaten.