VERSLAG: First Aid Kit - 09/02 - Melkweg

First Aid Kit

“De vorige plaat die we maakten was een hele verdrietige. Over break-ups. Voor de nieuwe plaat zeiden we tegen elkaar dat we dat niet meer gingen doen. En dat is mislukt, haha!” Schaterlachend staan de Zweedse zusjes van First Aid Kit op het podium van een uitverkochte Melkweg: ze hebben er zin in.

Een goede toehoorder had die conclusie tijdens het draaien van het in november verschenen Palomino vermoedelijk ook al getrokken. Want hoewel hun vijfde album weliswaar stukken opbeurender klinkt dan voorganger Ruins, gaat ook deze over verbroken relaties.

Niets mis mee natuurlijk, want deze langspeler is weer eentje waar de zussen trots op mogen zijn. Een hit als ‘My Silver Lining’ staat er niet op (en zullen ze waarschijnlijk ook nooit meer maken), maar hij biedt meer dan genoeg goede en mooie liedjes om een setlist voor een groot deel mee te vullen. Toch heb je op voorhand lichte twijfels, want ondanks het feit dat First Aid Kit inmiddels al zo’n vijftien jaar meedraait, leek het er vaak op dat er veel méér in de optredens zat.

Dat had niets te maken met de prachtige - haast onovertroffen - samenzang tussen de twee, of het feit dat het muzikaal niet goed in elkaar stak. Integendeel. Maar vaak knaagde er toch iets: hoe timide ze waren, soms haast in zichzelf gekeerd. Nu ze beide de dertig gepasseerd zijn, lijken ze dat probleem (eindelijk) van zichzelf te hebben afgeschud.

Vanavond zien we namelijk bij vlagen twee rocksterren, die al headbangend gitaarspelen, voortdurend op zoek zijn naar elkaar en bovendien enorm veel plezier hebben. Er is publieksparticipatie, ze maken grapjes, krijsen regelmatig ‘Amsterdaaaaam’ en hebben - zo lijkt het - eindelijk rust en comfort op het podium gevonden. Dat komt wellicht ook door de volledig nieuwe band waar ze in de coronaperiode naar op zoek zijn gegaan. Vooral gitarist Johannes Runemark valt op met fraaie solo’s.

Daar ontbrak het in het verleden ook regelmatig aan, een beetje (extra) aankleding. Liedjes werden vaak precies zo gespeeld zoals ze waren, met andere woorden: je kon net zo goed thuis de plaat opzetten. Van dat kwaaltje is niets meer te merken: ‘Rebel Heart’ krijgt een opzwellende outro, afsluiter ‘Fireworks’ wordt op precies de juiste manier uitgesponnen en vooral ‘The Lion’s Roar’, een van de vele hoogtepunten, klinkt dankzij een aangepast arrangement beter dan ooit.

Over de setlist valt dan ook niets te klagen: de beste liedjes van Palomino in combinatie met het werkelijk prachtige ‘Emmylou’ - die samenzang! - en andere welbekende hits (‘Master Pretender’, ‘My Silver Lining’, beide in de toegift) komen voorbij. En dan zijn er ook nog twee schitterende verrassingen: Fleetwood Mac’s ‘Songbird’, als ode aan de onlangs overleden Christine McVie, en oudje ‘Ghost Town’, worden allebei akoestisch en zonder band gespeeld, terwijl de hele Melkweg muis- en muisstil is.

We moesten er even op wachten, maar First Aid Kit is volwassen geworden. En dat staat ze ontzettend goed.