VERSLAG: Maggie Rogers - 25/02 - Paradiso

Maggie Rogers

Het verhaal van Maggie Rogers is inmiddels vast welbekend, maar voor zij die de afgelopen drie jaar onder een steen hebben geleefd, doen we ‘m nog één keer: Rogers deed een opleiding tot songwriter, had eigenlijk al drie jaar geen liedje meer geschreven, totdat ze – in een kwartier tijd – ‘Alaska’ schreef. In dezelfde periode bezocht Pharrell haar school in New York voor een masterclass en Rogers was een van de gelukkigen die aan hem haar pas geschreven nummer mocht laten horen. Zij doodnerveus, Pharrell haast in tranen. De rest is inmiddels geschiedenis.

En de rest, dat is onder meer een prima uitverkochte show in Paradiso Noord, op de kop af zo’n twee jaar geleden, een ijzersterke debuutplaat in de vorm van Heard It in a Past Life, de supportshow bij een uitverkocht optreden van HAIM in het ‘grote’ Paradiso en – na vanavond – ook een weergaloze éigen uitverkochte show in diezelfde zaal. Dat het uitverkocht raakte, dat zal weinig mensen hebben verbaasd, maar de mate waarin Rogers in die paar jaar blijkt te zijn gegroeid, des te meer.

Iedere show is ze weer op zoek naar een balans tussen haar rol als liedjesschrijver en die van popster (‘whatever the fuck that means’), zegt ze. En het was hier in Paradiso, toen ze in het voorprogramma van de drie eerdergenoemde zussen stond, dat het haar eindelijk lukte om dat los te laten en om dat perfecte evenwicht te vinden. Dat merk je aan alles, zeker wanneer je deze show afzet tegen (bijvoorbeeld) haar vorige solo-optreden op Amsterdamse bodem.

Rogers is veel meer onbevangen, het lijkt alsof ze – hoe cliché ook – alle schroom inmiddels van haar af heeft weten te gooien. Niet zo gek ook, als je ziet naar de ervaring die ze sinds die show heeft opgedaan. Zo ging ze langs bij Ellen DeGeneres (een behoorlijke fan) en ging ze ook onder meer op de koffie bij Jimmy Fallon. In die korte tv-optredens kon je het al zien: Maggie Rogers is helemaal in haar nopjes op het podium.

En dat is ook precies wat je vanavond ziet. Een show waar de energie en het plezier werkelijk vanaf spat, met een artiest die als een ware spring in ’t veld van links naar rechts over het podium schiet, op haar knieën valt, bij vlagen volledig opgaat in haar eigen melodieën en die – vooral – een ontzettend goede show neerzet. In haar enthousiasme vergeet ze hier en daar wel eens loepzuiver te zingen, maar dat maakt ze in de toegift meer dan goed met het a capella ‘Color Song’, waarbij je een speld kunt horen vallen in de uitverkochte poptempel.

Muzikaal zit het ook meer dan snor bij Rogers en haar vierkoppige band, die veel meer is dan de zoveelste lullige begeleidingsband. Er is ruimte voor uitspattingen waar het kan (en die ruimte mag er overigens nog wel een stuk meer zijn) en het is loeistrak waar het moet: aan alles hoor je dat de talloze kilometers die ze inmiddels on the road zijn, hun vruchten afwerpen. Er wordt zo strak gespeeld, dat zelfs de slecht afgestemde achtergrondstemmen, die op Rogers’ debuutplaat een flink aandeel in de sound hebben, geen roet in het eten kunnen gooien.

Eén ding is na vanavond duidelijk: er zit nog heel veel meer in het vat bij Maggie Rogers. En het kan niet lang meer duren voordat dat er ook uit gaat komen.