VERSLAG: Flatbush Zombies - 24/10 - Melkweg

Flatbush Zombies

New York is de geboortegrond van de hiphop. Het is onmogelijk om de hiphop voor te stellen zonder onder andere Grandmaster Flash, Nas en de Wu-Tang Clan. Toch was het een aantal jaren stil rond New York. Eminem, Lil’Wayne en Drake eisten de troon op en daarmee verdween hiphop uit New-York naar de achtergrond. Sinds enkele jaren roeren de rappers van de oostkust zich weer onder leiding van Joey Bada$$, The Underarchievers en Flatbush Zombies. Geen grote mainstream acts, maar degelijke rappers die langzaam een goede naam opbouwen.

De Flatbush Zombies staan woensdagavond in de Melkweg. Het raptrio bestaat uit Meechy Darko, Zombie Juice en Erick Arc Elliott. In tegenstelling tot wat haar naam doet vermoeden spelen de Flatbush Zombies toegankelijke hiphop met raps over drugs, vrouwen en hun lievelingsrappers. Het trio moet het echter vooral hebben van haar live optreden.

Dat is ook vanavond duidelijk. Met de eerste openingstonen van Hell-O staat gelijk de hele zaal op haar kop. De drie rappers rennen het podium op en de aanstekelijke energie is niet te houden. In sneltreinvaart spelen de heren de eerste paar liedjes. Een nummer als Chunky kan door het publiek bijna volledig worden meegerapt. Een imponerend stukje live hiphop. Het is gelijk duidelijk waarom de Flatbush Zombies de grote zaal van de Melkweg uitverkopen. De mannen laten bovendien zien breder te kijken dan enkel de hiphop. De hoes van het meest recente album is al geïnspireerd door Jimi Hendrix, Jimi wordt vanavond ook nog door de DJ in de mix gegooid.

De moshpit vliegt alle kanten op, de shirts van de rappers gaan uit en een dame springt met bloot bovenlichaam het podium op. Een groot gekkenhuis. De heren hebben echte moeite het gekkenhuis intact te houden. De kern van de Melkweg gaat het hele optreden los, aan de buitenkanten haken bezoekers langzaam af. Flatbush Zombies moet het van haar eerste driekwartier hebben. Er is lange interactie met het publiek, elke rapper krijgt solo de ruimte om liedje(s) te doen en de aanstekers moeten de lucht in tijdens een intiem moment. Dat maakt dat met de aanstekers het optreden zelf als een nachtkaars uitgaat. Aan het einde vraagt Erick of het publiek al moe is. Het enthousiasme waarmee de Flatbush Zombies werden ontvangen is verdwenen.

Dat neemt niet weg dat de heren een goed optreden neerzetten. Ook aan het einde kost het een kleine moeite om de energie weer terug in de zaal te brengen. De beat van bijvoorbeeld ‘Palm Trees’ doet – ondanks de opgedrongen aanstekers – wel haar werk. De drie rappers hebben bovendien elk een eigen geluid dat elkaar goed aanvult. In goed overleg wisselen de heren elkaar af waardoor op het podium altijd wel iets spannends gebeurt. Hoewel de Flatbush Zombies niet laten zien de nieuwe Wu-Tang Clan of Mobb Deep te zijn, is er geen twijfel over dat New York trots op “haar” Flatbush Zombies mag zijn.