VERSLAG: Ben Harper & Charlie Musselwhite

Ben Harper & Charlie Musselwhite

Hoewel Ben Harper met zijn 48 jarige leeftijd ook al niet meer de jongste is, mag je gerust spreken van het jonkie die een oude legende mee op tournee neemt voor zijn tour met Charlie Musselwhite. Ben Harper speelt al jarenlang een goede mix van rock, folk en blues. Musselwhite speelde de blues met legendes als John Lee Hooker en Paul Butterfield. En nu ligt er dus het tweede album No Mercy In This Land met bluesrocker Ben Harper.

Vanavond brengt het duo dezelfde begeleidingsband mee als die op de gezamenlijke cd. Het zijn ijzersterke muzikanten op drums, bas en gitaar. Je hoort het vanaf de opening wanneer het stevig rockende ‘When I Go’ wordt ingezet. Knallende drums en jankende gitaren bouwen een muur van geluid. De heren rocken lekker, maar je weet pas echt dat dit een van de onvergetelijke optredens gaat worden wanneer Charlie Musselwhite de eerste mondharmonica solo voor zijn rekening neemt.

Vele zullen nog volgen. Voor Charlie Musselwhite lijkt de term oude knar bijna uitgevonden. Maar dan op een vriendelijke manier. Met zijn strak naar achteren gekamde haar vol gel en in zwart pak gekleed ademt hij de blues. In het samenspel met Ben Harper opereert hij lichtelijk op de achtergrond. Je hoort vaak de mondharmonica, maar nergens domineert deze. Het gaat moeiteloos op in de band. Tot het moment dat Musselwhite een solo voor zijn rekening neemt. De beste momenten zijn de solo nummers van Musselwhite. Hij speelt een stevige Chicago blues met ‘The Blues Overtook Me’ en zoekt het in de bluesrock met ‘Long Leg Woman’. Zijn rauwe stemgeluid past goed bij deze blues.

Ben Harper is echter de hoofdvocalist. De gitarist heeft een soulvolle stem die een jonge frisheid ademt. Gladjes glijdt hij door een soulvol nummer als ‘When Love Is Not Enough’. Solomon Burke zou er met jaloersheid naar hebben gekeken. Ook in de stevig rockende nummers past het geluid van Harper goed. Uithalen in ‘Get Up!’ zijn funky en swingend. Heerlijk rockend vult de tweede gitarist de bluesrock aan met een solo die van Stevie Ray Vaughan afkomstig lijkt.

De heren Harper en Musselwhite hebben duidelijk respect voor elkaar en genieten van elkanders aanwezigheid. Dit straalt uit naar het hele optreden. Verschillende malen kijken we gewoon naar vijf mannen die terugkeren naar de roots van de muziek; lekker jammen en de blues spelen. Als Musselwhite een mondharmonica solo afrond en Ben Harper het overneemt met een steelgitaarsolo dan is het niks anders dan puur genieten. Zowel op het podium als in de zaal. Mooi spel van verschillende generaties. Dit maakt een avond met Ben Harper en Charlie Musselwhite eentje om lang van na te genieten.