VERSLAG: Linkin Park - 20/06 - Ziggo Dome

Linkin Park - 20/06 - Ziggo Dome

In maart stond Sum 41 in een uitverkocht 013 en een paar weken geleden op Pinkpop. Vanavond is de band terug als special guest van Linkin Park.

Na de klanken van 'O Fortuna' verschijnen de Canadezen van Sum 41. Tijdens openingsnummer ‘The Hell Song’ pikt frontman Deryck Whibley een aantal fans uit het publiek, die het optreden vanaf de zijkant van het podium mogen meemaken. Naast materiaal van het meest recente ’13 Voices’ uit 2016, speelt Sum 41 oude nummers zoals ‘Motivation’ van ’All Killer, No Filler’ uit 2000. Bij dit nummer verschijnen er grote, witte ballonnen in de zaal, die van links naar rechts worden gegooid. Gitarist Dave Baksh verblijdt de menigte met enkele bekende gitaarriffs tijdens zijn solo. Zo speelt hij o.a. Metallica’s ‘Enter Sandman’, waarbij de menigte de klassieker meezingt. De drie bekendste liedjes uit de twintigjarige geschiedenis van de band worden bewaard voor het laatst: ‘In Too Deep’, ‘Fat Lip' en ‘Still Waiting’.

Linkin Park had van tevoren maatregelen genomen en stelde een rookverbod in voor de gehele Ziggo Dome. De rookruimtes werden zelfs gesloten en de bezoekers die toch wilden roken, moesten naar buiten.

Voor aanvang verschijnen twee bandleden op de schermen die het Amsterdamse publiek vragen om het eerste nummer te filmen voor hun komende videoclip. Zodra het licht dooft gaan er duizenden telefoons in de lucht. We kunnen de conclusie trekken dat ‘Talking To Myself’ de nieuwe single wordt. Qua productie hebben de Amerikanen gedurende het optreden een zeer spectaculaire lichtshow.

Linkin Park bracht vorige maand het zevende album ‘One More Light’ uit. Met dit album zijn ze meer de poppy richting ingeslagen en de muziek bevat meer elektronische elementen. Eerlijk is eerlijk: de nieuwe nummers worden minder goed ontvangen dan de klassiekers. Linkin Park speelt uiteindelijk zeven nieuwe nummers, maar de rest van de set bestaat uit hits en meezingers als ‘One Step Closer’, ‘Breaking The Habit’, ‘Faint’ en ‘Numb’. Multi-instrumentalist Mike Shinoda wisselt herhaaldelijk tussen keyboard en gitaar en frontman Chester speelt gitaar tijdens ‘Battle Symphony’ en ‘Sharp Edges’.

De krachtige hit ‘Crawling’ is in een akoestisch jasje gestoken en zanger Chester Bennington bevindt zich tijdens dit nummer in het publiek. Vanaf ‘From the Inside’ is het enthousiasme in de zaal weer terug op volle sterkte. Op de tribunes zijn mensen van hun stoelen opgestaan en springen enthousiast mee. Hierna volgt een reeks van klassiekers, waaronder ‘In The End’. Een koor van duizenden stemmen zingt het welbekende refrein.

Tijdens laatste nummer ‘Bleed It Out’ vallen er ballonnen naar beneden met daarop het logo van de band. Na afloop neemt de band uitgebreid afscheid van de fans en blijkt zanger Chester zo enthousiast te zijn geweest, dat hij uit zijn broek is gescheurd. Linkin Park weet een goede show neer te zetten, waar de focus toch meer op het oudere materiaal ligt.