VERSLAG: Mayhem - 28/3 - Patronaat

Mayhem - 28/3 - Patronaat

Er zal geen liefhebber of kenner van black metal zijn die zal ontkennen dat De Mysteriis Dom Sathanas, het debuutalbum van het Noorse Mayhem, een van de meest invloedrijke platen in het genre is. Inmiddels is het album meer dan 20 jaar oud en toert Mayhem de wereld rond om het integraal te brengen. Vanavond doet het duistere kwintet daarvoor het Patronaat in Haarlem aan met in het voorprogramma Yaotzin en Dragged Into Sunlight.

Enige tijd na de genoemde aanvangstijd wachten de heren van Yaotzin rustig op het podium tot ze kunnen beginnen. Als het eenmaal zover is, blijkt al gauw dat de band het geluid niet mee heeft. Het volume is er, maar toch klinkt Yaotzin vrij mat, wat geen aanbeveling is als je black metal speelt. De duivelshoorntjes gaan op het podium veelvuldig de lucht in, maar de respons van het publiek blijft uit.

Hoe anders is dat bij Dragged Into Sunlight. Op het podium staat een enorme kaarsenstandaard met een schedel van een of andere herkauwer en de geur van wierook vult de zaal. Je zou het bijna gezellig noemen. Tenminste, totdat de vier bandleden het podium betreden en met hun rug naar het publiek toe een nietsontziende muur van geluid opbouwen. Ondanks het volume en de intensiteit van de muziek is het geluid uitstekend. Black metal riffs worden afgewisseld met doom en zanger T schreeuwt en grunt zich een weg door de setlist zonder contact te maken met het publiek. Het podium wordt slechts verlicht door een stroboscoop die achter het drumstel staat en overuren maakt. Dit is geen optreden, dit is een vervreemdende totaalbeleving. Als het optreden plotseling is afgelopen en de band zonder een woord te zeggen het podium verlaten blijft het publiek omver gebeukt achter. Kan Mayhem dit toppen?

Het antwoord op die vraag: nee. Het optreden van het legendarische blasfemische gezelschap, hoewel het na De Mysteriis Dom Sathanas wel meevalt met het satanisme binnen de band, begint sfeervol. Kerkklokken, rook, blauw licht, en de band die gekleed in pijen het podium betreedt. In tegenstelling tot Dragged Into Sunlight staan de bandleden vooraan het podium als ‘Funeral Fog’ wordt ingezet. Bassist Necrobutcher, de enige bij wie de kap van de pij af en toe af gaat, maakt druk contact met het publiek. Helaas is het geluid niet zo goed als bij de voorgaande band waardoor tijdens het optreden een hoop nuances verloren gaan. Zo is de gitaarsolo tijdens ‘Freezing Moon’ nauwelijks te horen en is niet altijd duidelijk of er nou wordt gezongen of niet. Gelukkig heeft dat niet tot gevolg dat het geheel mat klinkt, want de agressie in de muziek is zeer zeker aanwezig. Zanger Attila Csihar is zijn theatrale zelf met zijn maskers, wijdse handgebaren en karakteristieke stem. Halverwege het optreden wordt er zelfs een tafel met kaarsen het podium opgedragen waarachter hij als een priester zijn misantropische boodschappen kan spuien. Ook verschijnen er wat skeletten op het podium die, de reputatie van Mayhem kennende, vast echt zijn, maar ook een beetje een Efteling-spookhuis gevoel creëren.

Tegen het eind van het album, zo rond het nummer ‘Buried by Time and Dust’, begint het geluid iets, met nadruk op iets, beter te worden. Wellicht komt het toch nog goed aangezien het concert mede door het slechte geluid tot nu toe vrij eenvormig is. Helaas is het optreden een nummer verder, na de titeltrack, afgelopen. Als Mayhem zegt dat ze komen om De Mysteriis Dom Sathanas te spelen, dan komen ze daar ook voor en geen nummer meer. Zelfs geen toegift. Jammer, want ook in de afgelopen 20 jaar heeft Mayhem nog een hoop goede muziek gemaakt. Wat nu beklijft is het gevoel dat er vanavond een stuk meer in had gezeten dan nog geen uur muziek.