VERSLAG: King Gizzard and the Lizard Wizard - 01/09 - Paradiso

King Gizzard and the Lizard Wizard - 01/09 - Paradiso

De Aussie’s van King Gizzard and the Wizard Lizard hebben een werkethos waar garagebands een abonnement op lijken te hebben. Genregenoten als Ty Segall en Thee Oh Sees staan bekend als harde werkers. Maar King Gizzard lijkt hier nog een schepje boven op te gaan doen. Met acht albums in vier jaar tijd zat het met de kwantiteit al goed. Maar niet volgens de band zelf die volgend jaar van plan is vier albums uit te brengen. Ieder album dat de band tot nu toe uitbracht is uniek geweest. Zo is ‘Paper Maché Dream Balloon’ een psychedelische popplaat zoals Brian Wilson van de Beach Boys ze maakte. Met ’Quarters’ speelde de band al eens met het concept om een plaat op een eigenzinnige manier in te richten: de vier nummers op de plaat duren allemaal precies tien minuten en tien seconden. De meest recente plaat ‘Nanogan Infinity’ loopt oneindig door wanneer het album op repeat staat, doordat de laatste noten van het laatste nummer naadloos aansluiten op de eerste van het openingsnummer. De rest van de nummers zitten verweven in elkaar waardoor het voelt als één grote reis in plaats van negen losse liedjes. Dit idee trekt de zevenkoppige band live door in Paradiso.

In Iguana Death Cult heeft de concertzaal een ideaal voorprogramma gevonden. Sinds een jaar of twee is het Rotterdamse kwartet gedreven aan een opmars bezig terwijl er nog niet eens een album is. Daar wordt hard aan gewerkt en de nieuwe nummers zorgen voor een aangename variatie in de set van de band. Werd er vroeger alleen maar volgas gegeven, nu is de muziek minder dichtgespijkerd en zit er meer lucht en ruimte in de muziek. Bij het eerste nummer lijkt de band nog onder de indruk van de zaal. Maar vervolgens schudt de band dit van zich af door zich mee te laten slepen in de nummers. (soepel in de heupen zijn ze daar in Rotterdam) Door de band nu eens door de machtige geluidsinstallatie van Paradiso te horen, laat de band zien klaar te zijn voor de volgende stap. Benieuwd wat die gaat zijn!

King Gizzard opent precies zoals op de laatste plaat: ‘Robot Stop’, Big Fig Wasp’, ‘Gamma Knife’, ‘People Vultures’ en ‘Mr Beat’ lopen strak in elkaar over. Om er vervolgens op ongekend tempo nummers van ‘I’m in Your Mind Fuzz’ aan elkaar te rijgen. Op moordend tempo, zonder echte onderbrekingen, weet de band de gehele zaal in euforie te brengen. Crowdsurfers bereiken de deur, de vloer lijkt een woeste zee zoals de hoofden op en neer springen. Dat het uitverkocht raakte is al opmerkelijk doordat de band niet echt een hitmachine is. Maar dat het ook nog een zaal is met alleen maar gelijkgestemde - er hangt een sterke surfvibe - is misschien nog verwonderlijker. Geen nare tofdoenerij, tof doen doet de band al die de mondharmonica en dwarsfluit sexy weten te maken. Om vervolgens zanger Stu Mackenzie als een molen te zien headbangen en op één been gitaar te zien spelen.

Na een uur komt ‘The River’, een perfect moment om even bij te komen terwijl het jazzy nummer geen vreemde eend is tussen al het fuzz geweld. Uiteindelijk eindigt het optreden waar we begonnen met ‘Robot Stop’. De cirkel is rond en wat een sensatie is de band om live te zien! Met twee drummers die een Olympische medaille verdienen wanneer synchroon drummen ooit nog eens een sport wordt. Ondanks dat de band tapt uit een vaatje Sabbath, dan weer klinkt als een Pink Floyd aan steroïde, weet het zevental je te overrompelen en te overtuigen dat er maar echt één King Gizzard is. Als er dan toch een puntje van kritiek moet komen, is het dat de band veilig binnen de lijntjes van de eigen nummers blijft. Nergens is er een spontane uitspatting die leidt tot een jam, terwijl de muziek daar wel voor uitnodigt.

Met het gevoel alsof je een uur en een kwartier naar één nummer hebt geluisterd is de trip over. Wanneer de muziek en lichten in de zaal aangaan, galmt er een orkaan van enthousiasme, gejuich en geklap door de zaal. Boven de muziek uit. De adrenaline moet er duidelijk nog uit en minutenlang blijft iedereen in de zaal staan, klappen en juichen. Zonder er een ordinaire ‘We Want More’ uit te gooien. Wat een geweldige band, wat een heerlijk publiek!