VERSLAG: An Pierlé & White Velvet - 14/12 - Tivoli

An Pierlé & White Velvet - 14/12 - Tivoli

An Pierlé: "Het afgelopen jaar was een goed jaar voor ons. Daar gaat dit nummer over. Over tijd. En Einstein. Maar vooral over tijd. Weet iemand wat tijd is? U? Kunt u dat op het podium uitleggen?" Een jongen van eind twintig, begin dertig bestijgt het podium en legt op een vage, quasi-wetenschappelijke wijze het begrip ‘tijd’ uit. An Pierlé kijkt met een glimlach en lichte verbazing naar de jongen en het kost haar zichtbaar moeite een glimlach te onderdrukken. Een glimlach die het gehele concert niet van haar gezicht zal verdwijnen, hoewel ze "een flinke kater heeft van een champagnefeest gisterenavond".

An Pierlé wisselt hilarische tussenstukjes af met werkelijk geweldig uitgevoerde nummers van alle albums. Opvallend is dat de nieuwe nummers muzikaal vaak naar een climax lopen, door middel van de aanwezige gitaren en de drums. De nummers die zij ooit zonder White Velvet maakte, zijn muzikaal uitstekend aangekleed door de band, maar het is duidelijk dat deze nummers van nature door An Pierlé solo zijn gemaakt. Zij is ook de absolute frontvrouw, de bandleden zijn ondersteunend. Zij staat in de spotlight en geniet er zichtbaar van. Een klein, onzeker ogend meisje die continue lieve, in-zekere-zin-onzekere opmerkinkjes maakt die zó vertederend zijn, dat de zaal niet anders kan dan om elk grapje van haar te lachen. "Jongens en meisjes, ik ga u een verhaaltje vertellen, u mag allen gaan zitten", en iedereen in de zaal neemt plaats op de grond. Een jongen naast me merkt terecht op dat dit weer eens wat anders is dan crowdsurfen. Ademloos luistert de zaal naar het rustige nummer. En de zaal luistert télkens ademloos naar de muziek; er is nauwelijks geroezemoes tijdens de nummers.

"Jeetje, wat gaat de tijd-" en An Pierlé maakt een subtiel gebaartje in de richting van de jongen die zojuist het begrip tijd heeft uitgelegd "-snel. We zijn alweer toe aan het laatste nummertje. En een laatste nummer moet een toepasselijk thema hebben, dit nummer gaat over de dood". Weer laat ze dat onschuldige giecheltje zien. Vertederend, telkens weer. Uiteraard is dit niet het laatste nummer; de toegiften zijn nog niet geweest. Eén van die toegiften is 'Snakesong'. Muzikaal een hilarisch hoogtepunt. Ze laat de piano over aan één van de bandleden en doet zelf mee met de keyboard die óp de piano staat. Tijdens een intermezzo spelen ze omstebeurt een kort stukje op de piano. Ze dagen elkaar uit. An Pierlé grijpt de haren van de andere pianist en ‘ramt’ deze op de piano. De pianist pakt haar terug en ‘ramt’ haar terug, met hilarische gezichtsuitdrukkingen aan beide kanten.

De afsluiting, 'Mud Stories', is een afsluiter waardig. An Pierlé zingt solo op piano een gevoelig liedje, waarbij ze telkens het risico lijkt te lopen in lachen uit te barsten. Ik doe eens gek. Vanavond was niet het beste concert, maar zeker wel het leukste van de afgelopen tijd.