VERSLAG: C2C - 19/3 - Paradiso

C2C - 19/3 - Paradiso

Na veertien jaar samen achter de draaitafels staan kwam vorig jaar pas het debuutalbum van C2C uit, Tetra. Naast enkele succesvolle zijprojecten zijn de Fransen als C2C zelfs vier maal op rij (!) wereldkampioen turntablism geworden. Op hun eerste album is het scratchen gecombineerd met een elektronische en dansbare mix van hiphop, soul en funk, met een enkel ritmisch uitstapje naar dubstep.

Voorzichtig begint de avond met albumopener 'The Cell'. Het kwartet staan naast elkaar opgesteld, allen achter een eigen kubus. Meer dan op de bovenkant een dj-tafel en op de voorkant een scherm vol LED-verlichting hebben ze niet nodig. Als een carrousel rennen ze langs elkaars draaitafels of plaatsen ze allen een hand op één platenspeler zonder ook maar een beat te missen. Ze jutten elkaar en het publiek op en pakken telkens omstebeurt een scratch in de schijnwerpers. Werd misschien verwacht dat het voor het oog een saai schouwspel zou worden, niets is minder waar. Als volleerde rocksterren maken ze er een heus spektakel van. En dat niet alleen, de visuele effecten op hun kubussen maken het geheel compleet. Steeds wordt gebruikt van ruimtefiguren, een dansende man of een pratende mond. Simpel, maar erg effectief doordat de schermen zijn gekoppeld aan de draaitafels. Het gevolg is een volledig gesynchroniseerd festijn wat de gehele uitverkochte grote zaal van Paradiso laat dansen.

De timing is vrijwel zonder uitzondering perfect. De nummers worden ontzettend lang opgerekt maar precies voordat men het zat is, wordt het refrein er nogmaals ingegooid. En daar komen ze keer op keer weg mee. "Who Are You", een van de betere soulpopliedjes van het afgelopen jaar, duurt bijna een kwartier. Toch treedt er geen moment verveling op. Daarvoor bespelen ze het publiek te goed. Zo gebruiken ze hun toehoorders als 'human scratch' en lukt het ze even later tijdens een scratchbattle om de zaal op te splitsen en beide helften apart een sitdown uit te laten voeren.

'Down the Road' en 'Happy' worden niet alleen als grootse hits ontvangen, zo worden ze ook gebracht. Het is bijna fabriekswerk, zo vloeiend en automatisch als het gaat. Deze jongens weten precies wat ze doen, zonder dat ergens is vastgeroest. Een geperfectioneerde show zonder dat het gemaakt aanvoelt. Ook de toegift is precies wat Paradiso nodig heeft. 'The Beat' wordt zorgvuldig opgebouwd en plots blijkt dat de heren ook nog aardig kunnen rappen als het nummer wordt onderbroken voor een stukje Beastie Boys ('Intergalatic), tot grote vreugde van de vele aanwezige dertigers. Het sluitstuk 'F.U.Y.A.' voegt vervolgens weinig meer toe, maar is een prima manier om het optreden af te bouwen.

Als wereldkampioen turntablism kunnen ze een zaal moeiteloos alleen scratchend een uur lang vermaken. Maar met een half dozijn sterke liedjes erbij hebben de Fransen goud in handen. Misschien wel dé liveact van het moment.