VERSLAG: Robert Cray Band - 16/10 - Paradiso

Robert Cray Band

Op 16 Oktober 2012 heeft de inmiddels 59-jarige Robert Cray met zijn band een plekje in de Grote Zaal van het Paradiso in Amsterdam veroverd. Hier doet hij een concert aangezien zijn nieuwe album ‘Nothing But Love’ pas geleden verschenen is. Met dit ijzersterke album – uitschieters zijn toch wel de eerste twee nummers ‘(Won’t Be) Coming Home’ en ‘Worry’ – laat hij zien dat zijn muziek nog steeds relevant is. Het grote publiek kent de blueszanger natuurlijk van ‘Right Next Door’ dat verscheen op het album ‘Strong Persuader’. En destijds won Cray hier nog een Grammy Award voor.

Bij het binnenlopen van het Paradiso ademt de ruimte al blues door een zweverige rook die er hangt. Wat vijftig plussers staan al bijna tegen het podium aan en rond de klok van half acht begint de eerste act: The Motives. Als de eerste snaar wordt geraakt bij deze band begint meteen het gevoel van een bluescafé naar boven te komen. Het gevoel alsof er geen andere toeschouwers meer zijn, maar alleen een band die prachtige nummers speelt en met een scherpte die ongekend is. Alle nummers gaan als een trein en de zanger heeft er klaarblijkelijk ook nog afschuwelijk veel zin in, ook al staan er pakweg nog maar vijftig mensen in de zaal.

Als The Motives na vijf nummers het veld ruimen komt om 20:30 mister Cray op het podium. Hiervoor wordt wel even gezegd dat er geen filmpjes mogen worden gemaakt of flitsers van camera’s aan mogen staan. Dit is – als het aan Robert ligt – ten strengste verboden. Nou, let that show begin.

...Maar wanneer de show nou eigenlijk begint is niet precies duidelijk. Robert is grappig, assertief, gezellig en ontzettend strak qua gitaarspel, maar het wil maar niet. Het publiek is tam en kijkt een beetje om zich heen. Dit alsof het wil zeggen: ‘Nou, wanneer komt dat ene hitje nou?’ Wel toegegeven, als dat ene hitje (en we hebben het hier natuurlijk over ‘Right Next Door’) eenmaal komt gebeurt er wel iets wonderbaarlijks. Alsof letterlijk te zien is hoe het kippenvel zich over alle armen van de mensen gaat. Ze juichen. Ze zingen mee. En het applaus aan het einde is luid en duurt zo lang dat Robert er zelf ook een beetje stil van wordt.

Maar daar is dan ook wel weer alles mee gezegd. Op het moment dat het applaus afzwakt en een ander nummer wordt ingezet vervalt het publiek weer in oude gewoontes. Veel lopen er ook al weg. Het hitje is geweest en we kunnen nu weg. Dit is immens jammer, want ook al was de reactie tam, dit lag zeker niet aan Robert of zijn band. Echt uitzonderlijk prachtig gitaarspel en een fenomenale organist wisselen elkaar af, maar raken blijkbaar niet goed genoeg. Aan het einde van de show druipt de teleurstelling van Cray’ gezicht af. Waar hij zo mind blowing speelde is hij door het publiek verraden. Hiermee kan aan het eind van deze bewogen show makkelijk gezegd worden dat deze niet een van zijn hoogtepunten was, maar dat het aan hem zeker niet heeft gelegen.