VERSLAG: Nine Inch Nails - 29/06 - Ziggo Dome

Nine Inch Nails - 29/06 - Ziggo Dome

Bijna op de dag af zeven jaar na hun laatste bezoek staat Nine Inch Nails weer in Amsterdam. Zanger Trent Reznor en producer Atticus Ross hebben zich de afgelopen jaren vooral beziggehouden met het maken van filmmuziek en leverden tussendoor nog twee NiN-albums af – die vanavond overigens compleet worden genegeerd. Al voor het optreden begint blijken de industrialfans te snakken naar een nieuw optreden. Ziggo Dome kruipt voor aanvang tegen het hoofdpodium en de B-Stage aan om maar niks te hoeven missen.

Daar is Reznor, achter de piano. Een akoestische opening is gewaagd voor een publiek dat strak van de spanning staat. ‘Right Where It Belongs’ wordt klein gehouden en op een meezinger na blijft het stil in de zaal. Dan, tijdens ‘Ruiner’ komen de vaste bandleden tevoorschijn. Onze geesten zijn geprikkeld, maar we zijn klaar voor echte chaos. En die komt er zodra de heren het hoofdpodium innemen. We klappen mee tijdens ‘Wish’ en gedragen ons als de varkens in ‘March Of The Pigs’: ‘I want a little bit / I want a piece of it.’ Het bedwelmende ‘Copy Of A’ wordt gevolgd door het meer metal georiënteerde ‘Gave Up’ voor er weer een podiumswitch plaatsvindt.

Boys Noize fungeert niet alleen als supportact tijdens de Peel It Back Tour, elke avond krijgt het publiek een intermezzo met de Duitse producer voorgeschoteld. Het middenpodium wordt aangekleed met belichting die meer thuishoort bij een clubnacht en Reznor lijkt helemaal in zijn element tijdens nummers zoals ‘She’s Gone Away’ – dat lang niet live gespeeld is – en oudje ‘Sin’. Het is een niet alledaags gezicht, al die metalfans zien bouncen op een EDM-setje tijdens een NiN-concert.

Weer terug op het hoofdpodium gaan de remmen helemaal los. ‘God is dead, and no one cares / If there is a hell, I’ll see you there’ klinkt het uit duizenden kelen tijdens ‘Heresy’. Voor ‘God Break Down The Door’ pakt de pas zestig geworden Reznor de saxofoon op en tijdens ‘Every Day Is Exactly The Same’ komt de tamboerijn erbij. Als er dan ook nog harmonieus meegezongen wordt ontgaat ook de zanger het kumbaya-moment niet: ‘It’s turning into a Queen concert, you guys just fuck me up here.’

‘We love this place, we’re happy to be here,’ aldus de frontman voor hij de bandleden een voor een introduceert. Een eerbetoon aan David Lynch volgt in de geest van ‘The Perfect Drug’, dat de soundtrack van diens film Lost Highway kleurde. Luidkeels omarmen we ‘Head Like A Hole’ door maniakaal ‘Bow down before the one you serve / You’re going to get what you deserve’ mee te scanderen. En rijst er zowaar een crowdsurfer op uit de moshpit?

Zo allesverwoestend als de storm voorbijraasde, zo windstil is het als afsluiter ‘Hurt’ wordt ingezet. Ingetogen zingt het lamgeslagen publiek de woorden mee met het hoofd nog vol en het zweet vers op het voorhoofd. Het doek valt letterlijk, het bandlogo staart ons aan en onder de mystieke klanken van Twin Peaks’ ‘Laura Palmer’s Theme’ schuifelen we de zaal uit. We zijn overdonderd, weggeblazen en geraakt, zoals alleen Nine Inch Nails je kan laten voelen.