VERSLAG: Bright Eyes - 27/06 - Doornroosje

Bright Eyes - 27/06 - Doornroosje

In grote, witte letters lezen we vanavond op het podium in Doornroosje: “You are at a Bright Eyes concert,” alsof we dat niet weten. Vanaf het moment dat Conor Oberst en de overige bandleden het Nijmeegse podium betreden, is er geen twijfel mogelijk: we zijn hier niet zomaar bij een concert, maar bij een muzikale en emotionele ervaring.

Dat het concert überhaupt doorgaat, is al een kleine overwinning. Eerder werd het optreden verplaatst wegens stemproblemen, en alsof het lot nog een extra draai wil geven, wordt ‘Method Acting’ ruw onderbroken door een brandalarm. Het hele pand wordt geëvacueerd. Rook is er zeker, vuur zien we niet. Althans, niet in het pand, wel in Obersts stem, in de teksten die veelal gaan over het vergaan van de aarde en de liefde, en soms zelfs in combinatie.

Bright Eyes heeft inmiddels tien studioalbums uitgebracht. Als je alle ep's, live-albums, demo’s en meer meerekend, kom je zelfs op 40. De meeste nummers deze avond komen van het meesterlijke The People's Key (2011) en Down in the Weeds, Where the World Once Was (2020). De band brengt een rijke mix van oud en nieuw, ingetogen en chaotisch, met ruimte voor de klassiekers zoals ‘First Day of My Life’, ‘Land Locked Blues’ en ‘At the Bottom of Everything’.

Folk blijft de ruggengraat van hun geluid, maar deze avond horen we ook lo-fi rock en zelfs flarden postpunk. Die veelzijdigheid komt mede door de indrukwekkende liveband. Naast Oberst staan er nog vijf muzikanten op het podium, waaronder een drummer, bassist, gitarist en twee multi-instrumentalisten die moeiteloos schakelen tussen toetsen en blazers. Een tapijt van klanken waar Obersts stem moeiteloos doorheen glijdt – rauwer, dieper en emotioneler dan op plaat.

Een opvallend moment tijdens ‘Trains Still Run on Time’, een verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog. Volgens Oberst wil hij hiermee in sneltreinvaart de jeugd van Amerika opvoeden. Een pijnlijke verwijzing naar de toenemende politieke polarisatie in de VS – en een goed voorbeeld van hoe Bright Eyes persoonlijke en politieke thema’s verweeft.

Oberst werd niet voor niets tot "Best Songwriter of 2008" gekroond door Rolling Stone magazine. Niet alleen de teksten zijn bijzonder, ook zijn muzikaliteit is uitmuntend. Soms zit hij achter de piano, dan weer met gitaar om zijn schouder, en op andere momenten springt hij onstuimig het podium over. Zijn stem even kwetsbaar als scherp.

Met de hoeveelheid songs die de band heeft, is het altijd een verrassing welke nummers ze spelen. Het zijn er maar liefst 22 vanavond (en dat terwijl de show een klein half uur stil lag), kortom voor ieder wat wils. Maar mocht je net de wat hardere sound waarderen, of juist de gekwelde emotionele kant van Oberst, dan voelt vanavond wat soft met vooral vrolijke folkklanken.

Maar Bright Eyes bewijst vanavond opnieuw dat ze meer zijn dan een nostalgische folkband. Het is een wisselend collectief van muzikale verhalenvertellers. Alsof ze rond een kampvuur de donkere en mooiere kanten van het leven bespreken. Misschien ging het brandalarm hierdoor af…