2016-12-07
Als een band twaalf jaar na haar oprichting pas met een debuutalbum op de proppen komt, kan dat drie dingen betekenen; of de band heeft dramatisch weinig inspiratie en talent om tot goede songs te komen, of de band is bijzonder zelfkritisch zodat wij alleen het beste van het beste te horen krijgen, of men wordt geplaagd door voortdurende bezettingswisselingen waardoor er nooit een stabiel muzikaal klimaat tot wasdom komt. Bij het Franse Veil Of Mist lijkt het vooral de laatste optie, want aan inspiratie en kwaliteit ontbreekt het hoorbaar niet. De in 2004 opgerichte band begon in de beginjaren voortvarend met twee EP’s uit te brengen, waarna de productie stokte. Maar nu eindelijk de band een stabiele bezetting gevonden heeft kon dan de debuutplaat Disenchantment worden opgenomen. Blijkbaar is de plaat met een vrij laag budget ogenomen want de productie is niet geweldig. Vooral zangeres Amandine Rosselle is achter in de mix te horen en is daardoor slecht te verstaan. Het geeft het geheel echter wel een lekker duister tintje. We moeten bij Veil Of Mist zeker niet denken dat we met een volgende Epica of Nightwish imitatie te maken hebben. De muziek is namelijk unheimisch donker en het gelaagde gitaarwerk heeft een tic van zowel blackmetal als doommetal meegekregen. Soms zijn er wel wat verwijzingen naar het bekende female fronted werk zoals in het catchy en snellere ‘Weight Of Regrets’, maar in veel gevallen doemt door de sombere sferen de naam van het helaas ter ziele gegane Noorse The Third And The Mortal op, maar dan wel met een wat mindere zangeres. Ook de ziel van een eveneens andere opgeheven Noorse band (Mortal Love) spookt soms rond binnen de muziek van Veil Of Mist (in het fraaie ’Ghost’Of Winter’). Omdat we toch bezig zijn met opgeheven Noorse bands doet ‘Sham Existene’ wel wat denken aan het werk van The Sins Of Thy Beloved. Het regelmatig slechten van de gitaarmuur in dit nummer maakt het afwisselend, maar toch stevig en sfeervol. Iets wat ook opgaat voor ‘Heiress To Melancholia’.
De hele tijd wachten we op de onvermijdelijke grunt, maar die verschijnt pas bij de laatste twee songs ten tonele. Ook dit past weer prima bij de misantropische sfeer die de muziek uitstraalt. Vooral ’I Shall Not Die Alone’, het laatste Tryptikon-achtige doomnummer, dat melancholisch begint en eindigt met bombastische koorzang, is een waar pareltje.
Disenchantment is een plaat waar je even aan moet wennen, maar het intens duistere geluid van de plaat geeft je een goed gevoel. Het ultieme kenmerk van een goede doommetalplaat. De productionele minpunten blijken dan ook nog eens in het voordeel van de band te werken, zodat het debuut van Veil Of Mist als geslaagd mag worden beschouwd.
.jpg)
Eye - Vision And Ageless LightNa het uitbrengen van hun tweede album ging het duo Brandon Smith en Lisa...
Rik van den Bosch - Love On The Rocks Waar zijn leeftijdsgenootjes droomden van een toekomst als dokter,...