-1.jpg)
2012-04-16
Ze weten van geen ophouden, de heren van Borknagar, de al in 1995 opgerichte blackmetal band uit Noorwegen. De band bracht ons al zeven albums vol met gepassioneerde progressieve blackmetal, maar op de laatste platen leek de sleet er en beetje op te zitten. De band rond leider Øystein Brun en Vintersorg verraste niet echt meer, ondanks dat de inventieve blackmetal nog steeds de moeite waard was, leek de band een beetje op safe te spelen. Gelukkig heeft Brun dit zelf ook onderkend en zo levert Borknagar op haar achtste album Urd weer een topprestatie.Brun haalde oudgediende Vortex (echte naam: Simen Hestnæs) weer terug in de band en dat blijkt een gouden zet te zijn. De bassist is vooral bekend van zijn periode in Dimmu Borgir waar hij negen jaar lang de cleane vocalen verzorgde, en dat doet hij in Borknagar vanaf nu samen met Vintersorg. De man heeft een gouden strot en dat heeft Brun blijkbaar geïnspireerd tot het schrijven van goddelijke melodieën. Nog nooit klonk Borknagar zo toegankelijk en afwisselend als op Urd. Doordat er regelmatig gas wordt teruggenomen, er flink wat gotische elementen in de muziek zitten, en de heren Vortex en Vintersorg voor adembenemend zangwerk zorgen, kunnen we nu al spreken van één van de beste albums van de band uit Bergen.
Bruut en hard knalt de band uit de startblokken met ‘Epochalypse’ en ook in ‘The Winter Eclipse’ kunnen we nog spreken van snoeiharde blackmetal, maar de veelvuldige cleane zang en melodieuze gitaarsolo’s zorgen ook in de hardste nummers voor sfeervolle momenten. Maar als we vervolgens naar ‘The Beauty Of Dead Cities’ Luisteren kunnen we dit nummer amper nog als Borknagar herkennen. Dubbele zang, Hammond orgel, breed uitwaaierende riffs en een prominent basloopje doen eerder denken aan een obscure progrock band uit de jaren zeventig dan aan een blackmetal orkestje. Maar de song is dermate mooi dat Borknagar er moeiteloos mee weg komt. Ook in ‘The Earthling’ dwaalt Borknagar soms ver weg van haar oorsprong. Het gotische koortje en de lijzige zang in het begin doen wel enigszins aan Orphaned Land denken. Of wat te denken van het instrumentale en folky ‘The Plains Of Memories’ dat ruim vier minuten heerlijke akoestische somberheid laat horen en waarin we zelfs violen ontwaren. Ook een nummer als het stevige ‘Mount Regency’ blinkt uit doordat het aggressieve, maar inventieve riffs met grunt van Vintersorg koppelt aan melodieuze stukken en een heuse orgelsolo.
Borknagar definieert op deze briljante plaat hoe progressieve blackmetal dient te klinken. Het is werkelijk om je vingers bij af te likken wat de heren aan ons toevertrouwen. Het wordt tijd dat de band een grote doorbraak als beloning krijgt. Het is absoluut niet overdreven om te stellen dat de band inventiever en vooral progressiever klinkt dan hun beroemde landgenoten Dimmu Borgir, die ze met dit album ruim voorbij streven.
.jpg)
Ferry Corsten - WKND Ferry Corsten zit dit jaar al twintig jaar in het DJ vak. Dit moet worden...
.jpg)
Naglfar - Téras Waar Noorwegen al jaren de toon aangeeft op het gebied van blackmetal, daar...