2025-03-07
Wat de heren Rocco Osterman, Wout Kemkens en de later toegetreden Rick Wiegerinck met hun project De Niemanders voor ogen hebben heeft enige uitleg nodig. Osterman en Kemkens zijn voor hun eerste album in 2019 en 2020 de gevangenissen in gegaan voor bijzondere verhalen en getalenteerde muzikanten. Het resultaat; een album, podcasts, video’s en optredens in clubs maar ook in gevangenissen.Voor hun volgende project zijn ze een crowdfundingactie gestart, waarna ze alle asielzoekerscentra zijn langs gegaan met het zelfde doel: verhalen en zangers vinden om ze te vangen voor het tweede album simpelweg II getiteld. Zo hebben ze een heel scala aan zangers weten te rekruteren. Het wrange is dat een van de zangers door toedoen van de IND het land inmiddels heeft moeten verlaten.
Dat er binnen de asielzoekerscentra veel verhalen zijn te vinden blijkt ook nu wel; II bestaat uit dertien nummers in meer dan een uur die de verhalen vertellen in het Nederlands, Engels, Frans en talen die ondergetekende niet direct kan plaatsen. Maakt niet uit, het gaat om de zangers (inclusief de heren zelf) die de muziek van de drie muzikanten naar een hoger plan brengen en er een leuke potpourri van hebben gemaakt. De muziek slingert heen en weer tussen een soort avantgardistische alternatieve rock tot wereldpop en alles daar tussen in.
Eigenlijk is er geen chocola van II te maken en toch heeft het dit album wel wat en als we dan toch een invloed moeten noemen doet dit album soms wel wat denken aan het werk van Frank Zappa, die ook nooit vies was van experimenten en avantgardistische uitspattingen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het nummer ‘Miss Information’ en je snapt hem gelijk.
Lekker opzwepende wereldpop vinden we in ‘Ashegh’ terwijl ‘This Phonecall Made Me So High’ bijna de gospel kant op gaat. Waar het indringende triphop-achtige ‘Oorlogskind’ over handelt hoeven we niet uit te leggen lijkt ons. De nare luchtalarmgeluiden aan het begin van deze track zeggen genoeg.
II gaat uit met een drone als zijnde de laatste minuten van ‘Bell Du Jour’. Het einde van een sympathieke plaat die alle kanten op stuitert, maar die zeker veel prettige momenten kent. Nu is het de vraag wat de heren op hun volgende project gaat doen. Er gaan al stemmen op om nogmaals hetzelfde te doen, maar dan nu met daklozen. We wachten het rustig af.
Lorrèn - Sunkissed Sunkissed is in theorie een album om het warm van te krijgen. Het begint...
Ron Spielman - Lifeboat Eerlijk is eerlijk, buiten een handvol nummers hadden we nog weinig meer...