2022-12-06
Soms duurt het even voordat een product echt af is in de ogen van de maker. Dat geldt ook voor het album The Dance van Air Waves. Was het opgenomen binnen drie dagen in de studio, het heeft de gehele pandemieperiode mogen rijpen. De Amerikaanse Nicole Schneit heeft net zolang aan het album gesleuteld totdat zij dat tevreden was met resultaat. Het is daarom knap dat geen van de negen nummers gekunsteld overkomt. Het lijkt eerder op de ideale plaat die je in wel in elke huiskamer zonder enig commentaar kunt opzetten. Het staat vol met dromerige melodieën, waarbij liefhebbers van gitaarrock, synthpop en minimalistische folk welkom zijn.Dat het album zo goed in het gehoor ligt, is mede te danken aan de verschillende gasten die op de juiste momenten hun opwachting maken. Met name het gitaarwerk van Skyler Skjelset (Fleet Foxes, Beach House) en bassist Brian Betancourt (Hospitality, Sam Evian) zorgen ervoor dat het geheel nergens aan kwaliteit inboet. Het zijn echter de extra zangers die er hier toe doen en waar bewust gebruik van wordt gemaakt. Na de vrolijke opener ‘The Roof’, waar Luke Temple en Rina Mushonga heerlijk op meezingen, is het solo uitgevoerde ‘The Dance’ een welkom stiltemomentje.
Kort hierop schikt Schneit haar stem naar die van Cass McCombs. Dat levert een mooi opgebouwd nummer op over het veilig voelen bij één persoon, zonder dat je je verstrikt voelt in een relatie ( “I belong to no-one, my little alien” ). Zij leent hier de term “Go off king” van de kinderen die bij haar muziekles volgen om hen aan te moedigen hun best te doen. Op ‘Black Metal Demon’ zijn er maar liefst twee gastzangers: Merce Lemon en Frankie Cosmos. De ingetogen samenzang van hun drieën, waarbij de saxofoonsolo van Nate Mendelsohn het nummer afsluit is van de hoogste orde.
Hierna is het enkel Schneit die zingt. Met het uptempo ‘Treehouse’ lijkt het album op stoom te komen, als ook de vrolijke beats van opvolger ‘Wait’ je hoofd doen meeknikken. De combinatie van zowel synthesizer- als saxofoonloops met een gedreven basriff pakt je volledig in. Het veel te korte ‘Peer Peer’, dat klinkt alsof het stiekem in een hoekje van een kroeg is opgenomen, sluit het album af.
Air Waves, het project van Schneit dat in 2009 voor het eerst van zich liet horen, klonk niet eerder zo goed. Voor het vijfde album heeft zij de tijd genomen om de nummers tot zich te nemen, verder te ontwikkelen en vocalen toe te voegen daar waar zij het nodig achtte. Zo krijg je een album dat zo knus overkomt, dat elke visite die onverwachts langskomt zich direct thuis voelt.
Szun Waves - Earth PatternsDe prachtig vormgegeven albumhoes van Earth Patterns doet terugdenken aan...
Toro y Moi - Toro Y Moi Presents Mahal Toro y Moi is het langlopende project van Chazwick Bradley Bundick, die...