2019-09-25
De eerste kennismaking met Jolly was voor ondergetekende in 2010 toen de band in Tilburg als support act aantrad voor het Poolse Riverside. Waar veel support acts vooral goed zijn voor de baromzet, daar wist Jolly de zaal wel direct in vervoering te brengen met haar mix van progmetal en alternatieve rock. Voldoende reden voor uw recensent om het debuut van dit Amerikaanse viertal ter plekke aan te schaffen. Daarna verdween de band bij ondergetekende wel weer wat uit beeld, maar bracht ondertussen wel nog twee albums uit. Tijdens deze periode had de band de pech dat orkaan Sandy in 2012 een groot deel van haar apparatuur, die in het huis van drummer Louis Abramson stond, verwoestte. Een flinke fondsenwerving met behulp van Indiegogo bracht de band er financieel weer bovenop zodat er vanaf 2015, dankzij de fans, weer aan nieuwe muziek gewerkt kon worden.Nu dan mogen we dus kennis maken met album nummer vier met de titel Family. Overigens kwam ook dit album via een crowdfunding campagne van Patreon tot stand. Zo zie je maar dat het voor bands vaak sappelen is om het hoofd boven water te houden, zeker in een niche markt die progrock toch wel is. Neemt gelukkig niet weg dat Family een zeer geslaagde plaat is geworden. De teksten op het album vormen de weerslag van de moeilijke periode waarin de band gezeten heeft en de titel refereert aan de vrienden en fans die door de band zijn omarmd als ware het een grote gelukkige familie. In voor- en tegenspoed. Tot zover het EO-gedeelte van deze recensie, want gelukkig heeft Jolly haar tegenslag omgezet in inspiratie en dat heeft geleid tot negen retegoeie songs die intrigerend en ongrijpbaar zijn.
Zoals gezegd weet Jolly op natuurlijke wijze progrock, metal, alternatieve rock en zelfs een snufje pop tot een prima geheel te kneden. Wat dat betreft heeft de band zeker raakvlakken met Riverside of het werk van Steven Wilson. Exemplarisch voor waar de band voor staat is het bijna elf minuten klokkende ‘Let Go’, dat alle facetten van de band in een track vangt; stevige metalachtige riffs, een flinke dosis prog en catchy zang, waarin de licht rauwe stem van Anadale meer dan uitstekend is.
Ook gebruikt de band hier en daar de nodige elektronica en effecten, zoals in ‘Rain’, ‘Violet’ en ‘Circuit Heaven’, maar opener ‘Lie To Me’ laat horen dat metalriffs en poppy songstructuren door Jolly heel fraai samengebracht kunnen worden, zonder geforceerd te klinken. Het levert te veel hoogtepunten op om op te noemen, maar het bezwerende, oosters aandoende en slepende ‘Lazarus (Space Masala’) is een track waar de repeat knop voor uitgevonden is.
Family is het zes jaar wachten waard geweest, al hopen we nu dan dat de band meer geluk heeft, zodat het allemaal wat minder lang gaat duren voordat we weer een album van Jolly mogen verwelkomen. Jolly in deze vorm is namelijk een ware streling voor het oor.
Han Uil - Esoteric Euphony Han Uil is, voor wie ingewijd is in de Nederlandse progrockscene, zeker...
Inventions - Logica Christiaan Bruin is een muzikale alleskunner die in diverse bands en...