2019-09-03
Deluxe Hotel Room is het tweede album voor de Canadese Lucette (de artiestennaam van Lauren Gillis). Haar debuutalbum, Black Is The Color uit 2014, werd in eigen land goed ontvangen. Aan haar de altijd lastige taak om ervoor te zorgen dat zij met de opvolger de doorbraak forceert, die zij zo graag koestert. In de vijf jaar tussen deze albums is in haar genre, die van de Americana, veel gebeurd. Niet alleen is die wereldwijd populairder geworden, er zijn vele andere vrouwen opgestaan die er een twist aan hebben gegeven. Denk bijvoorbeeld aan Courtney Marie Andrews. Om zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten heeft zij Sturgill Simpson in de arm genomen. Hij heeft ervaring met het opzoeken van de grenzen van country, door deze met folk, R&B en zelfs punkinvloeden te laten samenvloeien. Dit zou het gewenste effect moeten opleveren, toch? Dat is een goede vraag: zo vanzelfsprekend is dat niet. Daar waar zij gebruik mocht maken van de band van Simpson, doet zij dit te spaarzaam. Toegegeven, de saxofoon komt prominent terug in meerdere nummers, maar dat is dan ook het enige wat je bijblijft. Dit wil je als componist en schrijver toch niet? Lucette heeft ons namelijk veel te vertellen: ze is eenzaam achtergebleven na een slopende relatie en is daar depressief van geworden. ‘Get Out Of The Rain’ beschrijft dat het beste: “When you’re as lonely as I am/ You make up excuses to suffer/or could there be someone/To help me get out of the rain”. Doordat zij zingt met een emotieloze stem, slaat de tekst niet aan.
En het album begint zo goed! De titeltrack ‘Deluxe Hotel Room’ opent het album groots en klinkt veelbelovend. Zij bezingt de gevoelens van een prostituee op haar eigen wijze (“Traded in my body, thinking I could make my bed” , waarbij je de indruk krijgt dat er iets persoonlijks in zit ( “this fortune does not mean fame” . Het laatste nummer is wederom een juweeltje: ‘Lover Don’t Give Up On Me”, laat horen hoe goed zij een ballad kan zingen. Helaas zijn de nummers die ertussen staan niet van dat hoge niveau.
Ook Lucette kan niet ontsnappen aan het ‘difficult second album syndroom’. Hoe zeer zij ook haar best doet om verschillende muziekstijlen te vermengen met Americana, het voelt te geforceerd aan. Haar zang klinkt op elk nummer hetzelfde en waar de teksten rauwe emotie opeisen, voel je dit niet. Jammer: hier zet een talent zichzelf op de achtergrond. Of zij zichzelf uit die schaduw kan halen is maar zeer de vraag.
Jessy Wilson - PhaseWanneer we de prachtige documentaire 20 Feet From Stardom , over de grootste...
Hamish Anderson - Out Of My Head Hamish Anderson is een Australische jongeman die omwille van zijn muzikale...