2019-10-11
Na een bewierookt debuut en enkele uitstekend ontvangen opvolgers leek niets een prachtige carrière nog in de weg te staan. Desondanks bleef het lang stil rondom John Fairhurst. Maar liefst zes jaar lang heeft nieuw werk op zich laten wachten. Naar nu blijkt is er met volle overtuiging gewerkt aan een volgende worp, waarvan Fairhurst onlangs nog in een interview aangaf dat dit als een eerbetoon aan zijn vriendschap met drummer Toby Murray gezien mag worden. Ook noemde hij het een ode aan hun passie voor muziek. Na een eerste beluistering van The Divided Kingdom zou je bijna vergeten dat de bevlogen muzikant afkomstig is uit de UK. Het geluid zoals dat hier is geproduceerd zou namelijk ook heel goed mogelijk uit de zuidelijke staten van de USA afkomstig kunnen zijn. De intense, bijna lompe bluesrock van dit nieuwe album verwacht je eerder bij de North Mississippi Allstars of de nazaten van Junior Kimbrough en R.L. Burnside, en die zijn dus allen afkomstig uit de ‘Magnolia State’.Het zijn de teksten die verraden dat we hier te maken hebben met een enorm boze Brit die al zijn woede heeft omgezet in een harde, ongepolijste en meedogenloze bak bluesrock. De Britse politici zijn de grote boosdoeners en daarnaast iedereen die zich laat leiden door hebzucht en machtsmisbruik. ”The Government are liars”, aldus Fairhurst nogal kort door de bocht, die verder aangaf dat een krachtig statement vraagt om krachtige muziek. Zijn blues is een combinatie van een rauwe gitaarsound en nietsontziend drumgeweld waarbij zijn zware, doorleefde vocalen het allemaal nog een stuk onheilspellender maken dan het al was. Het resultaat is een enorm heavy bluesgeluid, dat menigeen de stuipen op het lijf doet jagen. Fairhurst schept er duidelijk genoegen in om de wereld wakker te schudden met zijn logge ‘Blood And Fire’ dat, voorzien van een grote dosis fuzz, zowaar tegen de stonerrock lijkt aan te schurken. In ‘Hungry Blues’ zouden The Black Keys een belangrijke invloed geweest kunnen zijn, maar dan wel uit de periode dat die ook met zijn tweetjes als een set sloopkogels door de studio slingerden. Als een verjongde uitvoering van Screaming Jay Hawkins horen we Fairhurst zijn ongenoegen uiten. Seasick Steve-liefhebbers moeten oppassen want ‘Gonna See My Baby’ is de mooiste track die hun oude held niet op zijn setlist heeft staan. Drummer Toby Murray stuwt het opzwepende bluesnummer eigenhandig naar een climax die waarschijnlijk ook vooral live tot chaotische toestanden in de pit zou kunnen leiden. De wisselwerking tussen de twee maakt duidelijk een energie los die het beste bij elkaar naar boven doet brengen.
Je zou haast willen dat de ellende in zijn land nog even voort blijft duren, want die boosheid heeft toch maar weer een hoop gave muziek opgeleverd.
Elles Bailey - Road I Call HomeUit Bristol komt singer-songwriter Elles Bailey . Deze dame speelt stevige...
Tokso - Fyrsta Morginn - Music For Voluspa Tokso (wat 'boog' betekent in het oude Grieks), bestaat sinds 2008, wanneer...