2019-05-31
Zabriskie Point is een plek in Death Valley en een van de heetste plekken op Aarde, en tevens inspiratie voor de titel van het nieuwste Semistereo album. De band heeft nog een letter aan de naam toegevoegd en is zo tot de titel Zabriskii gekomen. Aldus verwachten we op het vierde album van de Noord-Hollandse band muziek die onheilspellend en dreigend klinkt, en inderdaad klinkt Zabriskii bij tijd en wijle net zo desolaat als het beruchte plekje in Californië. Maar hoe klinkt Zabriskii dan? Op het moment dat je in je recensie met namen als Oceansize en The Ocean wilt gaan smijten lees je dat de band die invloeden zelf ook aanvoert bij het beschrijven van haar muziek. Wij voegen er graag nog Mastodon en Tool aan toe. Het mengsel van sludge, progmetal en postrock dat zo ontstaat, is zenuwslopend spannend en laat je op het puntje van je stoel zitten.
We hadden overigens in 2015 al kennis gemaakt met de band die toen net in de persoon van Paul Glandorf een nieuwe zanger had gevonden. De EP Re-Ignite was toen al een aanzet naar waar we nu naar toe zijn gegaan met Zabriskii, het tweede volledige album alweer met Glandorf die met zijn indringende, vrij hoge stem de zware muziek de juiste smaak meegeeft. Zo komen af en toe ook de eerste albums van The Mars Volta in gedachten, maar dan op een minder eclectisch niveau.
Het album trapt af met ‘Last Part Of The Trail’, een track die je gelijk op scherp zet. Wat een overweldigend goed begin van dit album is dit. De opzwellende gitaren aan het begin doen wat aan My Dying Bride denken, maar dan komt er een sludge-achtige song binnen knallen die zijn weerga niet kent. Machtige riffs en melodieuze gitaarloopjes zorgen ervoor dat je ademloos luistert en dan moet de stem van Paul Glandorf nog komen. Wat een genot om zijn uit duizenden herkenbare stem tussen alle zware riffs te horen. Glandorf zet met zijn geweldige zanglijnen direct een topprestatie neer en laat dat niveau nergens meer los. Want ook het eveneens nogal stevige ‘Leap Into Flames’, de tweede track, grijpt je direct bij de keel. Hierna laat Semistereo het geluidsniveau wat zakken met en postrock-achtige track met de titel ‘Crooked Teeth Necklace’ die uiteindelijk dan toch weer opbouwt naar een ultrazwaar einde. Bij ‘A Tale Of Ravenous Longing’ gaan de gedachte inderdaad heel sterk richting Oceansize, maar dan wel in de Semistereo stijl. Zo kun je over elke track wel een artikel schijven, en ben je voor je het weet bij het eindpunt ‘South Of Sobriety Street’ aangekomen, de rustigste track, enigszins zweverig, maar ook weer met een bloedstollend spannend einde in de beste postrocktraditie.
Zabriskii is nu al een van de hoogtepunten van 2019 en dan moet er nog een heel stuk van het jaar langskomen. Semistereo heeft in ieder geval de muziekstijl gevonden die haar het beste past. Overweldigend, beklemmend, fascinerend, het zijn zomaar wat steekwoorden om deze plaat te omschrijven. Niet luisteren is een gemiste kans.
Vetrar Draugurinn - HinterlandsOnlangs nog kwamen we Marjan Welman tegen op de laatste Autumn plaat, waarop...
Skylake - In Orbit Dat progrock vaak wordt afgedaan als muzikale moeilijkdoenerij voor ouwe...