2019-02-24
Slam & Howie And The Reserve Men had er bijna de brui aan gegeven. Vier studioalbums en een liveplaat had de band bij elkaar gespeeld, waarbij de term ‘Outlaw Country Trash’ werd opgespeld, of zoals ze zelf het zelf noemde ‘Bastard Speed Country’. Wat dat precies is? Country vermengd met rock, punk, folk en bluegrass. Een nogal opvallende combinatie als je dit genre niet aan Amerikanen, maar aan Zwitsers hangt. Na de liveplaat, voortgekomen uit de Europese toer, naar aanleiding van het in 2013 uitgebrachte Sons Of Ancient Time, namen de bandleden na 2014 de tijd voor bezinning. Noodgedwongen weliswaar, want na tien jaar in de muziekwereld, voelden de leden zich flink uitgeblust. Op de drempel van definitief stoppen, maakte Slam een trip naar Mongolië, Boris ging op toer met de band Stiller Has en Ross nam wat tijd voor zichzelf en ook Mr. Drake hield zich met van alles bezig behalve muziek.
Dat heeft de band goed gedaan, want een aantal maanden geleden verscheen het vijfde studioalbum Firewater, waarop de heren duidelijk last hebben van een frisse wind. Spierballen rootsrock is de eerste stempel die we er op zouden kunnen drukken. En hoewel de zang, zoals ook al bij onze recensie van Sons Of Ancient Time werd aangegeven, niet bijzonder uitgesproken is en nog steeds best vlak, is het totaalplaatje best smakelijk. Natuurlijk is het allemaal niet bepaald vernieuwend, en de heren hebben goed geluisterd naar grotere namen uit de jaren `60 en `70, die roots en folk als uitgangspunt namen. Maar de frisse energie die doorklinkt in de elf tracks, maakt Firewater een plaatje dat gemakkelijk weg luistert. Dat betekent overigens ook dat de punk en country-invloeden een stuk minder aanwezig zijn, en van de bluegrass is er bijna helemaal geen spoor meer te bekennen.
Zo neigt opener ‘Once We Get There’ met zijn zware gitaarriffs zelfs meer naar rechttoe rechtaan hardrock. ‘Blind Men’ gaat dan toch in de richting van de folkpunk die we van bands als Flogging Molly kennen, dat geldt ook voor ‘Witness Of Dawn’ dat duidelijk minder beklijft. Bij het intro van ‘Anywhere The Wind Blows’ klinken de gitaarriffs als in de beste traditie van bands als Led Zeppelin. Hoewel de track dat niveau niet volledig vol kan houden tijdens de gezongen coupletten, blijft het muzikaal dik in orde. Wat dat betreft is het jammer dat de zang ook hier wat vlak is. De rock ‘n’ roll van ‘Pretender’ zou niet misstaan tussen het werk van Wild Romance, hier leent de zangstem van Slam zich beduidend beter voor. Met ‘Legacy’ is er dan toch een glimp van country en een bluegrasstokkel waar te nemen. Opvallend is het vrolijke ‘Calling Home’, dat zelfs een vleugje reggae herbergt.
Firewater is een degelijke plaat die niet uitpuilt van muzikale hoogtepunten, hoogstaande zang of vernieuwende muziek, maar Slam & Howie And The Reserve Men draagt wel een oprechtheid mee, die je bijvoorbeeld in afsluiter ‘Pass Of The Die’ toch weet te grijpen. Dat maakt Firewater een sympathiek plaatje.
Reno Divorce - Fairweather Friends Reno Divorce afdoen als een kloon van Social Distortion zou te gemakkelijk...
AlascA - Plea For Peace Met Actors & Liars trok het Volendamse viertal AlascA met hun...