2018-12-28
De Australische band The Saints heeft een legendarische status als punkband, hoewel ze zelf niks moesten hebben van het etiket punk, en het bijbehorende uiterlijk vertoon. De band focuste zich vooral op de muziek en had met Chris Bailey en Ed Kuepper twee geweldige songwriters in huis. The Saints presteerden het om in krap twee jaar (’77-’78) drie wereldplaten af te leveren: (I’m) Stranded, Eternally Yours en Prehistoric Sounds. Daarna hield Kuepper het voor gezien en ging Bailey alleen verder met The Saints. Met wisselend succes. Na The Saints stortte Kuepper zich op The Laughing Clowns en later op The Aints! (met óf zonder uitroepteken). Het nieuwste album van The Aints!, The Church Of Simultaneous Existence, is eigenlijk the lost album van The Saints. Alle nummers schreef Kuepper in de periode vanaf 1969 tot aan zijn vertrek uit The Saints in 1978. De plaat ligt dan ook in het verlengde van de eerste drie Saints-platen en dat is goed nieuws.
The Church Of Simultaneous Existence is protopunk in al zijn glorie. Het album bevat een mix van uptempo en midtempo rocksongs, mooi vormgegeven door de rauwe, ongepolijste gitaarsound en het wat gruizige stemgeluid van Kuepper. De uitgebreide blazerssectie (trombone, hoorn, tuba, trompet, clarinet, sax) maakt het bandgeluid compleet. De band bestaat naast zanger/gitarist Kuepper uit bassist Peter Oxley en oudgedienden Paul ‘Loughhead’ Larsen (drums) van Aussie garagerockband Celibate Rifles en jazzpianist Alister Spence (ex Laughing Clowns).
Het album is het bewijs van de enorme creativiteit en het songwritertalent van Kuepper. De nummers hebben de tand des tijds meer dan doorstaan. En dan te bedenken dat Kuepper de nummers op het moment van schrijven blijkbaar niet goed genoeg vond om uit te brengen. Voor een afdankertje van The Saints/Aints! zou menig band zijn handen dicht knijpen. Zo zouden Iggy en (wijlen) The Stooges een moord hebben gedaan als een song van het kaliber ‘Goodnight Ladies’ op één van hun matige comebackalbums had gestaan. De song dendert zeven en een halve minuut onverwoestbaar door. Rauw en intens. Over Iggy Pop gesproken, het nummer ‘Winter’s Way’ heeft dezelfde cadans als Iggy’s ‘The Passenger’. Maar dan zonder de ”La, la, la, la, la, la, la, la’s”. Enige minpuntje op het album is de overbodige afsluiter ‘The Rise And Fall Of James Hoopnoch Eefill’. Verder is het elf keer raak.
Molly Burch - First FlowerVrolijke jaren zestig jazz met een fijne beach vibe en een prachtige stem,...
Value Void - Sentimental Sentimental is het debuutalbum van Value Void , een zelf verklaard...