VERSLAG: Editors - 03/12 - TivoliVredenburg

Editors

Toen Editors afgelopen zomer twee ‘intieme’ shows in de Grote Zaal van TivoliVredenburg aankondigde, zou je denken dat alle fans unaniem lyrisch zouden zijn over weer zo’n buitenkansje. Niets was minder waar, want men was verbolgen over de manier waarop de kaartverkoop verliep: op verzoek van de Britse band werd een (klein?) deel online verkocht en waren de resterende kaarten alleen op de dag zelf aan de kassa verkocht. Vooral liefhebbers van buiten de Randstad waren not amused, want hoe moesten zij nu in vredesnaam aan een kaartje komen? Een boel heibel om niets, zo bleek al snel, want tot diep in de middag konden zij die het erop gokten naar Utrecht te trekken, gewoon nog een kaartje bemachtigen.

Het is dan ook wel best een mooie gelegenheid om de band die in maart dit jaar nog in een uitverkochte Ziggo Dome stond en vorig jaar een van de headliners van Lowlands was, in zo’n setting te kunnen zien – de Grote Zaal, dat nog het meest aan een auditorium doet denken, biedt namelijk plaats aan zo’n 2000 bezoekers. Wordt het dan ook echt een intieme show vol akoestische fratsen? Nou, nee. Gewoon, op volle kracht vooruit, zoals we dat eigenlijk de afgelopen tien jaar al van ze gewend zijn.

Dat begint al bij de opening, want terwijl de lichten nog aan staan, wordt de zaal behoorlijk murw gebeukt met de Solomun-remix van ‘Our Love’, waarvan velen de eerste paar minuten niet eens door hebben dat het hier om een Editors-nummer gaat. Een mooie opmaat naar het elektronische ‘The Boxer’, het beste nummer van de door velen zo verguisde derde plaat, In This Light and On This Evening, waarop de band – en vooral frontman Tom Smith - de fans voor het eerst kennis liet maken met hun voorliefde voor elektronische invloeden.

Het is de aftrap van een lange en best verrassende setlist, met veel werk van debuutplaat The Back Room. Een slimmigheidje (of een leuke geste), want Smith en zijn kornuiten hadden op voorhand natuurlijk al wel bevroed dat er vanavond vooral veel fans van het eerste uur bij zouden zijn. Dat lijkt ook zo te zijn, zeker wanneer je kijkt naar de gemiddelde leeftijd van het publiek, dat met gemak boven de 35 ligt.

Die oudjes, zoals het vrij zelden gespeelde ‘Fingers In The Factories’, ‘The Racing Rats’ en ‘Blood’, zijn ook de nummers die op de meeste bijval kunnen rekenen, terwijl nieuwere platen zoals ‘Salvation’, in verhouding een beetje doodslaan. Gelukkig pakt de band daarna gelijk door met een fraai 1-2’tje, bestaande uit de stampende titeltrack ‘Violence’ en het zalvende ‘No Harm’, die dankzij de inzet van drummer Ed Lay, perfect in elkaar overgaan.

Het is dan ook stabiliteit (en vooruit: een vleugje routine) troef, met de immer charismatische en non-verbale stuiterbal frontman Smith voorop. Saai wordt het echter geen moment – of het moet al die merkwaardige afsluiter zijn, in de vorm van een weinig subtiel aangeklede versie van ‘Nothing’, waarvoor voorprogramma (en Smith’s boezemvriend én voormalig Razorlight-drummer) Andy Burrows en diens gitarist op het podium gehaald worden. Wat dat betreft hadden ze het beter bij ‘Munich’ kunnen houden.

En dat is vanavond dan ook gelijk het enige dat er te klagen valt. Op naar plaat nummer acht, de bijbehorende Ziggo Dome-show(s?) en vanzelfsprekend weer zo’n ‘intiem’ buitenkansje.