VERSLAG: Doyle Bramhall II - 19/05 - Iduna

Doyle Bramhall ii

Doyle Bramhall ii is een veelgevraagd gitarist. Hij speelde met The Fabulous Thunderbirds, Roger Waters en jarenlang in de band van Eric Clapton. Bluesliefhebbers hebben hem ook veelvuldig op de DVD’s van Eric Clapton zijn Crossroads festival voorbij zien komen. Voor zijn solo carrière had de muzikant echter minder tijd. Met Rich Man verscheen vorig jaar voor het eerst in negen jaar weer een solo plaat. Doyle Bramhall mixt er soul, funk en bluesmuziek. Vrijdagavond bezoekt hij Iduna in Drachten.

Bij binnenkomst is de opkomst bescheiden voor een muzikant die zo’n centrale positie in de moderne blues inneemt. Het knusse karakter van Iduna vangt het echter goed op. De sfeer is gezellig en door het afsluiten van een gedeelte van de zaal voelt het aangenaam druk. Rond tien uur komt Doyle Bramhall het podium op. Hij wordt ondersteund door drie andere muzikanten. Met ‘Soul Shaker’ als opening is het even omschakelen. Geen blues of subtiele soul, maar keiharde rock.

Gelukkig wordt daarna al snel een omslag ingezet. ‘The Veil’ is een voortreffelijke slowblues. De band neemt gas terug en Bramhall ii speelt zijn eerste solo. Hier toont Doyle Bramhall ii zich een bekwaam gitarist. Hij heeft een hoge, ietwat piepende stem. In combinatie met de slowblues werkt het goed. Hoewel hij het nummer uitgerekend benadert, geloof je hem tijdens dit liedje net iets meer.

Zo zet Bramhall een goed optreden neer. Soms schroeft hij het tempo op in meer soulvolle en funky vertolkingen. Andere moment speelt Bramhall traditionele blues. Vooral zijn gitaarspel is van hoog niveau. De grootste verrassing vindt plaats wanneer drummer Anthony Cole de saxofoon oppakt. Met ‘Saharan Crossing’ maakt de band een uitstapje naar de wereldmuziek. Het instrumentale nummer combineert de Afrikaanse wereldmuziek met jazz. Het is een sfeervolle compositie waarin de gitaar mooi tegen de saxofoon ingaat.

Vanavond worden Doyle Bramhall ii zijn sterktes duidelijk, maar helaas vallen ook zijn zwaktes op. Hij is een fantastisch gitarist, maar heeft nog geen eigen geluid. Bramhall lijkt zijn muziek heel rationeel te benaderen. Dat maakt de nummers goed, maar niet onvergetelijk. Het lukt Bramhall ii niet om te overtuigen dat hij de lijdensweg van de blues ook daadwerkelijk meent. Dat hoor je in zijn zang, maar ook in de gitaarsolo’s. Deze mogen sommige momenten nog net iets langer doorgaan en hoeven niet alleen om de technische kwaliteit te gaan. Mogelijk maakt dit Bramhall tot de perfecte sidekick naast grote legendes of hij heeft gewoon nog wat tijd nodig om zijn eigen invalshoek te ontdekken. In het hoge noorden bezorgt hij Drachten in ieder geval een heel aangename avond waarbij vooral de liefhebbers van goed gitaarwerk goed bediend worden.