VERSLAG: Sum 41 - 10/03 - 013

Sum 41 - 10/03 - 013

De Canadese band Sum 41 weet vanavond met gemak de Main Stage van 013 uit te verkopen.

Klokslag 21:00 uur dooft het licht en kan het langverwachte punk festijn beginnen. Zodra 'Murder Of Crows' is begonnen barst het feest los. Al gauw speelt Sum 41 'Fake My Own Death', de eerste single van het nieuwe album.

Zanger Deryck Whibley is vastberaden het publiek bij de show te betrekken. Hij laat de menigte meezingen en tijdens 'The Hell Song' worden wat mensen uit het publiek gepikt, die het optreden vanaf de zijkant van het podium mogen beleven.

Frontman Deryck Whibley vertelt dat het zes jaar heeft geduurd voor het nieuwe album er was. Dit werd veroorzaakt door enkele tegenslagen. Deryck had problemen met alcoholisme en moest eerst weer aansterken, voor er verder gewerkt kon worden aan het album. Vorig jaar kwam '13 Voices' dan eindelijk uit. De bijbehorende tour voelt een beetje als een comeback tour, maar is dit niet. Dit is dan ook de reden waarom de band het de 'Don't Call It A Sum Back'-Tour heeft genoemd.

Bij 'Underclass Hero' verschijnen er grote rode ballonnen in de lucht. Wanneer een ballon het podium bereikt, prikt Deryck deze kapot met zijn gitaar. Bij dit nummer is de eerste crowdsurfer van de avond een feit.

Het publiek is vanavond erg gemengd. Van mensen die de Sum 41 klassiekers bewust hebben meegemaakt, tot een nieuwe generatie die later is aangehaakt. Leeftijd speelt geen rol en de band krijgt iedereen mee.

Gitarist Dave speelt een medley van metal hits, waarna de band 'Grab The Devil By The Horns & Fuck Him Up The Ass' speelt. Ze spelen synchroon gitaar, wat een hilarisch gezicht is.

Deryck verdwijnt op een gegeven moment van het podium en verschijnt even later op een tweede podium middenin de zaal, waar hij 'Makes No Difference' en 'With Me' speelt. Vervolgens klinkt 'The Fall And The Rise' met de gehele band op het grote podium en dit nummer wordt afgesloten met een spectaculaire drumsolo van Frank Zummo.

Na de intro van het album 'Chuck, speelt Sum 41 'No Reason' van datzelfde album. Er komt een opblaasbaar skelet tevoorschijn. Erna volgt de enige cover van de avond. Queen's 'We Will Rock You' kent iedereen en Sum 41 weet er een eigen draai aan te geven. Iedereen zingt luidkeels mee en om dit gevoel vast te houden, gooit de band er meteen een rits eigen meezingers in. De crowdpleasers blijven de nummers die Sum 41 schreef in hun late tienerjaren: 'Still Waiting' en 'In Too Deep' waren hits waar je vroeger niet omheen kon en blijken ook vanavond nog hartstikke populair. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. De bandleden zijn niks veranderd en zestien jaar na 'Fat Lip' is het tijd om dit nummer weer tot leven te roepen. Sum 41 brengt ons terug naar het jaar 2001.

De set lijkt voorbij, maar de groep komt nog eenmaal terug. Dit keer verkleed, met pruiken op het hoofd terwijl de drummer met een nep-penis in het rond zwaait. Het lijkt wel of Steel Panther de show heeft overgenomen, maar het is toch echt Sum 41. Dit keer met gitarist Tom Thacker op zang tijdens 'Pain For Pleasure'. Deze kort, maar krachtige parodie is een ideale afsluiter van een geweldige avond.

Mocht je het optreden gemist hebben of wil je het opnieuw beleven? Dan kan, want ze zijn bevestigd voor Pinkpop op zondag 4 juni.