VERSLAG: Primus - 16/06 - TivoliVredenburg

Primus - 16/06 - TivoliVredenburg

Een optreden van Primus is zelden een reguliere aangelegenheid. Zo is er onder muziekliefhebbers nog steeds geen consensus over welk genre de band eigenlijk speelt. Daarnaast is frontman Les Claypool een zodanig markant figuur, zowel qua uiterlijk als qua spel, dat hij alle aandacht naar zich toetrekt. Vanavond dreigt het in Utrecht nog een stapje merkwaardiger te worden aangezien de band onlangs hun uitvoering van de soundtrack van Charlie and the Chocolate Factory heeft uitgebracht en deze integraal gaat spelen. Waar de muziek van Primus normaal gesproken al redelijk experimenteel genoemd kan worden, gaat deze laatste plaat nog een stukje verder op de psychedelische schaal.

Het optreden begint echter met de drie muzikanten voor een zwart doek. In deze basisopstelling spelen ze een dwarsdoorsnede van hun oeuvre, van klassiekers als ‘Those Damn Blue Collar Tweakers’ tot het vrij recente ‘Lee van Cleef’. Het geluid in de Ronda is uitstekend en het is een genot om Les Claypool op allerlei manieren geluid uit zijn basgitaar te zien toveren. Dit doet hij vrij achteloos, wat gezien de complexiteit van zijn partijen al een prestatie op zich is. Daarnaast zingt hij nog met zijn kenmerkende kakelende stem, en probeert hij Larry LaLonde tot een stukje publieksparticipatie te verleiden. Daar trapt Ler, zoals de gitarist ook wel genoemd wordt, echter niet in. Hij heeft het veel te druk met de spaarzame gaten die Claypool in de muziek laat te vullen met zijn virtuoze gitaarspel. Na een krap uurtje verlaat de band het podium voor een korte pauze. Er volgt nog een complete set, maar de bezoekers hebben al een heerlijke greatest hits show achter de rug. Je kan het slechter treffen als fan.

Als het doek weer open gaat ziet het podium er heel anders uit. Grote opblaasbare paddestoelen, snoepjes in allerlei kleuren en een reusachtig drumstel waarin Tim Alexander in een soort van wit morphsuit naar hartelust zijn gang kan gaan. Ook zijn er nog twee muzikanten toegevoegd: een cellist en een percussionist. Samen neemt het vijftal het publiek mee op een surrealistische trip door de film Charlie and the Chocolate Factory uit 1971. Er worden beelden geprojecteerd, er verschijnen oompa loompa’s op het podium en Les Claypool is verkleed als Willy Wonka. Ondanks dat het geen eigen muziek is, klinkt het nog steeds als Primus. De muziek is duister, waardoor het lijkt dat Charlie eerder in een nachtmerrie is beland, dan in een chocoladefabriek. Het publiek wordt meegezogen in de wondere, sinistere wereld van Willie Wonka.

En nog steeds is het niet afgelopen. Primus laat na deze ervaring het publiek niet gaan zonder nog een paar eigen nummers te spelen, vergezeld door de extra muzikanten. Het is nog even feest, maar na ‘Here Come The Bastards’ is het dan echt voorbij. Het was dankzij de uitvoering van Charlie and the Chocolate Factory een unieke show, of liever: een belevenis. En natuurlijk zijn er nummers niet gespeeld die het publiek graag wilde horen, maar dat kan de pret niet drukken. Die komen de volgende keer wel weer.