VERSLAG: Vance Joy - 9/10 - Melkweg

Vance Joy

Na groot succes in Australië met het zomerse ‘Riptide’, besteeg het nummer afgelopen zomer de Nederlandse hitlijsten. Inmiddels is Vance Joy ook bezig om in Amerika voet aan grond te krijgen. Binnen Nederland bezocht de Australische singer-songwriter al Lowlands en Paradiso. Donderdag stond hij in de Melkweg. Ineenkeer is de ukelele een sexy instrument.

Het voorprogramma is in handen van Ezra Vine . De zanger staat solo op het podium. In een leren jasje en met een kleine vetkuif brengt hij een ode aan de jaren ’50. Degelijke nummers, waarbij Vine zijn soulvolle stem opvalt, passeren de revue. Helaas blijkt een groot gedeelte van de bezoekers gekomen om uitgebreid te discussiëren over andere concerten die op de planning staan. Het lukt Vine geen enkel moment om het geroezemoes te overstemmen.

Hetzelfde geroezemoes blijft aanhouden gedurende de eerste nummers van Vance Joy. Begeleid door zijn band begint hij met volle focus aan nummers van het album Dream Your Life Away. Het publiek blijkt er geen aandacht voor te hebben, waarschijnlijk is de overgrote meerderheid gekomen om enkel ‘Riptide’ te horen. Het zijn echter ook deze eerste paar nummers waarin Vance Joy zich niet op zijn best laat zien. De band speelt keurig binnen de lijntjes, de stem van Vance Joy is sterk en de opbouw is in potentie goed. Maar elk nummer kent dezelfde opbouw; Vance Joy zingt solo een stuk, de drummer begint langzaam en in het derde couplet ontploft het swingende geheel. Door deze voorspelbaarheid blijft daadwerkelijk effect uit.

De zanger maakt voor het eerst indruk wanneer hij voor twee nummers solo op het podium blijft staan. Hij opent met een imponerende cover van Bruce Springsteen zijn ‘Dancing In The Dark’. Doordat de teksten halverwege vergeten worden is er ook voor het eerst contact tussen de artiest en de bezoekers. Deze sfeer blijft behouden wanneer de sterkere nummers van Dream Your Life Away ten gehore gebracht worden. Uiteraard wordt het hoogtepunt gevormd door de ukelele van ‘Riptide’. Ook het slepende ‘Mess Is Mine’ maakt indruk.

De bezoekers hadden ongetwijfeld een avondje feestmuziek in de stijl van ‘Riptide’ verwacht. In plaats daarvan is Vance Joy een sterke singer-songwriter die zich uitstekend in de hoek van de grote soulstemmen van de vorige eeuw kan scharen. Het lijkt dat Vance Joy aan de verwachtingen van het publiek probeert te voldoen door de band weinig ruimte voor subtiliteit te bieden. Vooral aan het begin volgt de ene potentiele climax op de andere. Mede daardoor worden deze, tijdens de eerste helft van de show, niet gehaald. Na een uurtje optreden weet je dat er vanavond vanuit zowel het publiek als Vance Joy meer in gezeten had.