VERSLAG: City And Colour - 14/6 - Melkweg

City and Colour - 14/6 - Melkweg

Terwijl half Nederland bij het zuidelijkste festival van het land aan het vertoeven is, staat City and Colour –de band om singer-songwriter Dallas Green- in een volle zaal in de Melkweg. Afgelopen maand bracht de band haar vierde album uit, The Hurry and the Harm. Het goed ontvangen album komt vanavond goed tot zijn recht, mede door de vier bandleden die Dallas Green heeft meegebracht.

Het vijftal opent goed met het zachte ‘Forgive Me’, een nummer van een ouder album. Het valt sowieso op dat de set vanavond van de langzamere, rustigere liedjes opbouwt naar wat harder werk waar ook meer ruimte is voor bijvoorbeeld gitaarsolo’s. Na ‘Forgive Me’ speelt de band meer nummers van het nieuwe album en die komen live goed over. Het eerste halfuur is prima, maar City and Colour pakt het publiek niet in en daardoor praat het publiek nog vrolijk door, maar naarmate de show vordert zijn zelfs de achterste rijen vrij stil.

Gelukkig worden we na een halfuur verrast, doordat alleen Dallas Green op het podium blijft staan om een drietal nummers solo te spelen. Zijn volle stem, die evenmin makkelijk schakelt van hoog naar laag, klinkt goed in combinatie met alleen zijn gitaar. Dit zorgt voor een intiemere sfeer in The Max en het neemt weg dat de show heel erg saai wordt. Tijdens ‘Casey’s Song’, één van de oudste nummers, komt de rest van de band weer het podium op en vallen middenin het nummer in. Dit is heel goed gedaan en ook hier valt de goede timing en de samenwerking tussen de bandleden weer op. Ze zijn duidelijk aan elkaar gewend en dat merk je in alles. De samenzang tussen Dallas Green, Jack Lawrence en Dante Schwebel is erg sterk live.

Na de solonummers wordt er plaats gemaakt voor de hardere en snellere nummers, zoals ‘Thirst’. Dit nummer is één van de weinige die uiteindelijk echt aanslaan, ook al was de rest van de show niet slecht. Na ‘Thirst’ speelt de band nog een flink aantal nummers door en met de teller uiteindelijk op 18 nummers is de show een tikkeltje aan de lange kant. Omdat ze gekozen hebben om de latere liedjes meer uptempo te houden, weet het publiek toch haar aandacht bij de show te houden.

City and Colour klinkt vanavond uitstekend, maar weet toch nergens echt te overtuigen. Vooral liedjes als ‘The Golden State’, ‘Casey’s Song’ en ‘Thirst' springen er positief bovenuit, maar voor de rest is het allemaal aan de saaie en brave kant. De band probeert nog tevergeefs het publiek een aantal keer ‘oeh-oeh-oeh’ en ‘aah-aah-aah’ te laten meezingen, maar dit heeft niet het gewenste effect. Als ze de volgende keer iets minder lang spelen en zorgen voor iets meer verandering ten opzichte van de albumversies, moeten ze toch zeker grotere zalen kunnen uitverkopen.