VERSLAG: Rush - 2/6 - Ziggo Dome

Rush - 2/6 – Ziggo Dome

Het is niet iedere band gegeven om na meer dan 40 jaar nog goed ontvangen albums te produceren en met een show die niet alleen uit greatest hits bestaat het Ziggo Dome te vullen. Rush kan dat wel. In 2012 brachten ze hun negentiende studioalbum Clockwork Angels uit, en daarmee toeren ze uitgebreid de wereld rond. Vanavond doen ze Amsterdam aan met een grootse show.

De heren hebben erg hun best gedaan om het podium er leuk uit te laten zien door te strooien met allerhande attributen, van ouderwetse platenspelers en hersenen in een potje tot een popcornmachine die achter zanger/bassist Geddy Lee lustig staat te poppen. Achter het podium worden op een enorm scherm beelden van de band en animaties geprojecteerd. Daarnaast zweven er nog de nodige mobiele schermen rond waarop in allerlei posities nog aanvullende beelden worden vertoond. Je zou bijna vergeten dat er ook nog muziek wordt gemaakt, ware het niet dat de band vanavond het publiek ruim 3 uur vermaakt met hun muzikale vakmanschap.

Met ‘Subdivisions’ zetten zij de eerste set in die grotendeels bestaat uit hun jaren '80 repertoire. Aan alle kanten laat Rush zien uit wat voor fantastische muzikanten ze bestaan: Geddy Lee speelt bas, synthesizer en zingt, Alex Lifeson gooit er een aantal uitstekende solo’s uit en er heerst geen moment twijfel over waarom Neil Peart de inspiratie is van menig drummer. De eerste set eindigt met ‘Where’s My Thing’ en ‘Far Cry’. Waar dit voor andere bands al een compleet concert zou zijn, neemt Rush even pauze om na een minuut of twintig weer terug te keren.

De tweede set begint met het grootste gedeelte van Clockwork Angels. Voor de gelegenheid heeft Rush een strijkersensemble meegenomen dat ook op het album te horen is. De heren en dames voegen al rockend nog een extra laag toe aan de muziek en maken het geluid van Rush nog een stukje voller. Na ‘The Garden’, het negende nummer van Clockwork Angels dat ze spelen, is de koek nog niet op en komen er nog een aantal publieksfavorieten voorbij als ‘YYZ’, ‘The Spirit Of Radio’ en in de toegift natuurlijk ‘Tom Sawyer’ en een aantal delen van het epos ‘2112’.

Rush heeft in de afgelopen 40 jaar een trouwe fanschare opgebouwd die de vernieuwingsdrang van de band niet alleen waardeert, maar ook toejuicht. Rush is dan ook geen band die op zijn lauweren rust en met een greatest hits show de wereld rondtrekt. Het resultaat hiervan is een optreden van een band die nog altijd gretig overkomt, nog steeds weet te verrassen, en ook vanavond zorgt voor een hoop tevreden gezichten in de zaal.