VERSLAG: Unknown Mortal Orchestra - 23/5 - Rotown

Uknown Mortal Orchestra

Ze werden al unaniem uitgeroepen tot één van de grootste beloftes van 2013 en hun album II werd met lovende kritieken ontvangen. Pas 1x stond Unknown Mortal Orchestra eerder in Nederland – in een uitverkochte bovenzaal van Paradiso. Deze week stond de band 3x in ons land, tevens weer in uitverkochte zalen. Donderdag 23 mei deed de band het Rotterdamse Rotown aan.

De band oogt anders dan in Paradiso vier maanden eerder. Niet alleen is de originele drummer nu weer aanwezig, ook de Nieuw-Zeelandse frontman Ruban Nielson staat een stuk zelfverzekerder op het podium. Ze openen de set met Monki, misschien wel het meest psychedelische nummer van de nieuwe plaat. Hoewel de plaat vooral een layed back sfeer heeft knallen ze er live veel harder in. Hierdoor staat het publiek meteen op scherp. Het is bijna niet te geloven dat ze maar met z'n drieën zijn, zo vol klinkt het geluid. Tweede nummer The Opposite of Afternoon brengt de fans duidelijk in extase, er wordt flink meegezongen en gedanst. Ze vervolgen met Thought Ballune, een nummer van het eerste self titled album. Dat de band live veel harder klinkt dan op de albums deert het publiek niet, ze gaan massaal op in het hypnotiserende wat de band heeft.

Als middenin de set Swim and Sleep (like a shark) gespeeld wordt gebeurt er iets in de zaal. Dit nummer heeft de meeste hitpotentie en de fans beseffen zich dat ze iets bijzonders meemaken. Jammer genoeg komt de catchy gitaarriff van dit nummer live niet helemaal over, maar dit wordt de band vergeven omdat iedereen het riffje toch wel in zijn hoofd meezingt. Toch is het zonde dat bepaalde subtiele dingen van de plaat live ondergesneeuwd worden doordat met name de bas veel te hard afgesteld staat. Ook de drums nemen soms de overhand waardoor juist de toffe gitaarlijntjes minder opvallen. Het is sowieso jammer dat de sound die ze zo uniek maakt op de plaat live veel minder tot zijn recht komt.

Na een gebalanceerde set van een kleine drie kwartier waarin de band goed afwisselt tussen nummers van de eerste en de tweede plaat, sluiten ze af met So Good at being in Trouble. Het publiek is echter nog lang niet klaar om naar huis te gaan. Na een kleine toegift sluiten ze af met Boy Witch, een nummer dat veel meer naar grunge neigt dan naar de sixties georienteerde muziek die de jongens verder maken. Een flinke stijlbreuk en ook een kleine misser om hiermee af te sluiten aangezien het niet goed past bij de rest van de set. Wellicht wil de band van het lieve imago af dat ze op de plaat hebben en willen ze live gewoon rocken. Jammer, want juist die sound is zo uniek en hypnotiserend.

Het publiek verlaat opgetogen de zaal wetend dat het uniek is dat ze de band nog in zo'n kleine zaal gezien hebben. Want dat Unknown Mortal Orchestra een maatje te klein is voor de Rotown is wel duidelijk. Wel moet de band nog werken aan contact maken met de zaal en het muzikaal wat kleiner te houden dan ze nu live doen. Als ze dat doen dan kan Unknown Mortal Orchestra nog wel eens heel groot worden.