VERSLAG: Villagers - 10/1 - Doornroosje

Villagers

Toen Villagers-frontman Conor O’Brien gevraagd werd naar het nieuwe album, stelde de kleine Ier dat het wijs zou zijn om deze in één zucht te beluisteren, het liefst met koptelefoon. Die luxe heeft een uitverkocht Doornroosje vanavond niet, maar al snel blijkt dat dit geen afbreuk hoeft te doen aan sterke tracks die de plaat, die {Awayland} gedoopt is, bevat. Het vijfkoppige gezelschap laat in anderhalf uur dat ze zich sinds het verschijnen van het uitstekend ontvangen debuut Becoming A Jackal bijzonder ontwikkeld heeft.

Het muzikantschap gaat O’Brien naar eigen zeggen tegenwoordig beter af dan ooit en dat is iets wat niet ongemerkt blijft gedurende het concert, dat met een trio oude nummers vertrouwd van start gaat. Het eerste nieuwe werk komt vervolgens in de vorm van ‘Grateful Song’, een track die al bijna twee jaar op de stapel ligt, maar wel al enigszins blijk geeft van de veel rijkere sound die Villagers anno 2013 kenmerkt. Piano en gitaarpartijen zijn perfect met elkaar verweven, terwijl er continu wordt opgebouwd naar een instrumentale climax. Een opbouw die we eigenlijk alleen kennen van het eerdere ‘Pieces’, ook zo’n nummer die tegen het einde plots tot een muzikale eruptie kwam.

Vooral die toetsen lijken op {Awayland} een veel grotere rol te gaan spelen, iets dat ook al uit single ‘Passing A Message’ op te maken viel. Cormac Curran vult die rol met verve in en draagt zo een aanzienlijk deel bij aan de – bij vlagen grootse - muur van geluid die de Ieren op trekken. Het begint ondertussen wel een behoorlijk zekerheidje te worden, die constante shows van Villagers. Er is geen nummer waarbij de boel in kakt of de vaart uit de set wordt gehaald, terwijl O’ Brien ingetogen als altijd al snel op de sympathie van het publiek mag rekenen. Zo nu en dan eens een ‘dankjewel’ – waarbij de uitspraak hem naarmate het concert vordert steeds beter afgaat – en even later struikelt hij aandoenlijk over ‘Kroese’, de platenzaak waar hij eerder op de avond nog een akoestische in-store speelde.

Zo’n vierhonderd aanwezigen zien vanavond in Nijmegen een band die echt weet wat ze wil en dat vervolgens ook uitstekend weet uit te dragen. De vrees van O’Brien, die bang was de intimiteit gedurende het schrijven en opnemen van de liedjes voor het nieuwe album te verliezen, blijkt ondanks de veranderde sound ongegrond, mede dankzij de nog immer prachtige teksten. Noteert u de plaat ook alvast voor de eindejaarslijstjes? Met potlood, dat wel.