VERSLAG: Vive La Fête - 9/5 - Effenaar

Vive La Fête - 9/5 - Effenaar

Terwijl in de Tilburgse 013 Nederlandse en Vlaamse bands op het podium staan, is de Effenaar in Eindhoven toebedeeld aan slechts één Vlaamse band; Vive La Fête. Toch wel één van de allerleukste Belgische bands die er zijn. Gitarist, vocalist en oprichter van Vive La Fête is Danny Mommens, voorheen gitarist bij een andere populaire band van onze geliefde zuiderburen; dEUS. Aan zijn zijde de altijd sexy en bloedmooie Els Pynoo. Vanavond is de rondborstige blondine gehuld in een strak zwart korset, met een zwart truitje, zwart slipje en zwarte panties. Zonder ook maar één noot gezongen te hebben heeft Pynoo de aandacht van een volle Effenaar.

Op 8 juni verschijnt het nieuwe album van Vive La Fête, getiteld ‘Disque D’Or’. Het belooft weer een feestelijk schijfje te worden met catchy electropop, beïnvloed door krautrock, punk, Neue Welle en Franse kreunmeisjes uit de jaren ‘60. Het geluid van de band bleef de afgelopen tien jaar uiterst herkenbaar, maar toch weet Vive La Fête telkens weer net iets anders te klinken. Dat doet de band opvallend subtiel, terwijl de Gentenaren niet direct bekend staan om een subtiele benadering van liedjes. Live evenmin. Op het podium van de Effenaar stuiteren de borsten van Els Pynoo wild op en neer in haar truitje, wanneer zij op blote voeten haar paringsdans verricht. Ze kirt, ze kreunt en ze krijst. Vaak scandeert ze met schelle stem haar teksten, dan weer zingt ze verleidelijk met een zachte, hese stem. Je vraagt je af waarom mensen massaal prat gaan op Lady Gaga, terwijl Pynoo zoveel meer in huis heeft. En dat wordt hier strikt muzikaal bedoeld!

Uiteraard is het niet alleen Pynoo die de band maakt. Danny Mommens is het muzikale brein. Met een Robert Smith-achtige look is hij de personificatie van de muziek van Vive La Fête; donker maar glamoureus, wild maar beheerst, afstandelijk maar direct, androgeen maar stoer, kil maar warmbloedig. Ook de nieuwe nummers reflecteren die tegenstrijdigheden. Er gloeit een prettige warmte om de elektronische hoekigheid, die zich lijkt te schikken naar de glooiende curven van diens adembenemende frontvrouw. Het ritme is een dictator van de motoriek; bij Vive La Fête is stilstaan geen optie! Opmerkelijk is het ook hoe goed Vive La Fête wegkomt met sommige covers, waarvan de originele versies als kitsch worden aangeduid. Mooi voorbeeld is de jaren ‘70-synthesizerklassieker ‘Popcorn’, dat in de uitvoering van deze vlammende Vlamingen ineens hip en sexy wordt.

Dan nu iets wat ‘ik’, de auteur, nog nooit gedaan heb: mezelf in een recensie schrijven. Uit den boze, als je het mij vraagt! Waarom ik het nu wel doe? Omdat ik heel even deel uitmaak van dit wervelende optreden van Vive La Fête. Ik heb de band al regelmatig gezien, waarvan een aantal maal in de Effenaar. Zelfs voor de verbouwing, waarna mijn oor anderhalve dag dicht zat. Maar wat een gaaf optreden was dat toen, met Els Pynoo in een ultrakort zilveren jurkje en eronder een felblauw onderbroekje. Tijdens dit optreden sta ik wederom vooraan, nu met oordoppen in. Halverwege het slotnummer strekt Danny zijn hand naar mij uit. Ik pak zijn hand vast en hij sleurt me het podium op. Eenmaal opgekrabbeld krijg ik zijn gitaar om en hij gebaart dat ik even zijn rol mag overnemen. Els kijkt vanaf de zijkant van het podium toe, terwijl de band achter me doorspeelt. Ik loop heen en weer over de bühne, sla met mijn duim hard op de snaren en het dansende publiek juicht me toe. Heel even voel ik me een rockster. Heel even het middelpunt van het feest. Vive La Fête!