RECENSIE: Ironborn - Ironborn

Ironborn
recensie cijfer 2017-06-18 Ironborn is een Belgische metalband die begon zoals veel bandjes beginnen: als coverband. Dit deden ze eerst onder de naam Baremouth, dat later overging in de naam Ironborn. Het is de beste manier om op elkaar ingespeeld te raken en je in elkaars muzieksmaak te verdiepen. Deze mengelmoes van covers spelen deed een verlangen opborrelen om eigen muziek te laten horen. Langzaam maar zeker werden er eigen nummers aan de set toegevoegd, waaronder zelfs een heuse intro van eigen makelij. Dit stukje muziek heeft een plaatsje gekregen op hun eerste officiële verzameling van nummers: een EP die gepaard gaat met dezelfde pakkende naam Ironborn.

Echter, waar dit nummer genaamd ‘Dawn Of Destiny’ tijdens liveshows een rol als intro heeft, krijgt het op deze EP een nieuwe rol als muzikaal intermezzo. Met ‘Drifting Away’ gaan ze voor een duisterdere opener die in eerste instantie doet denken aan ‘This Love’ van Pantera. Enkele gesproken regels tekst zijn hier ook bij inbegrepen, zoals we die kennen van de eerdergenoemde track. Het vijftal schakelt iets sneller over naar een dikke groove, die Pantera ook niet zou misstaan. Vervolgens gaat het zelfs over in het dodelijkste stukje deathmetal van de EP. Met een diepe grunt worden de vocalen welkom geheten in een dynamische wisselwerking tussen grunts en clean vocals. De luisteraar wordt hiermee op het verkeerde been gezet,; deze grove grunts veranderen in backingvocals voor de rest van de plaat, zodra het muzikale geweld eenmaal los is.

Een gemis is het niet, want de zuivere stembanden van frontman Tom Hugelier zijn sterk en solide genoeg om zich staande te houden in deze stevige metalmix. Daarnaast heeft de band veel meer muzikale kwaliteit te bieden, waarin ze niet tot barbaars gebrul hoeven te vervallen. Als grote invloeden worden onder andere Metallica, Megadeth, Iron Maiden en dus ook Pantera genoemd, en die invloeden zijn bij vlagen duidelijk hoorbaar. Vooral in stevigere tracks als ‘The Curse’ is er een flinke scheut Hetfield in Hugelier te bespeuren. Of wat te denken van ‘Your Downfall’ dat bomvol zit met herkenbare stukjes van andere bands? ‘Unholy Confessions’ van Avenged Sevenfold heeft nog nooit zo’n dikke knipoog gehad. Of anders wel het galopperende gitaarloopje halverwege de track dat overgoten is met Iron Maiden-saus.

De EP is vijf nummers rijk, waarbij het zesde nummer als bonus gezien dient te worden. Dit is een ode aan de overleden belichaming van rock ’n roll: Lemmy Kilmister. Geheel in de stijl van Motörhead, waar ze bij Metallica dan wel weer een puntje aan kunnen zuigen, met ‘Murder One’. Kortom, de invloeden liggen er nog dik boven op, maar dit kun je een band die nog zoekende is naar een eigen geluid niet kwalijk te nemen. Ze weten overduidelijk een dikke metalsound neer te zetten, waarmee in ieder geval de fundering voor een eigen sound gelegd is.
Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Ironborn Label:Eigen Beheer
Cover Oknos - Old World

Oknos - Old WorldEen half jaartje geleden werden we voorgesteld aan FemMeropa, een nieuw label...

Cover Rohey - A Million Things

Rohey - A Million Things Er zijn momenten dat je bij de eerste keer horen van een stem denkt: ”Wow” ....

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT