2017-04-20
De 25-jarige Zweedse Nicole Sabouné is niet vies van lange tracks. Liefst 43 minuten doet ze over haar negen nummers durende album Miman. Oftewel, een gemiddeld nummer duurt bijna vijf minuten. Een lengte die vraagt om gelaagdheid, om subtiliteit en perfectie. Of om muzikale afwisseling met instrumenten.Helaas heeft Sabouné exact het omgekeerd gedaan. De vrouw met de donker geverfde haren heeft haar muziek een even zo donkere tint mee willen geven door van enige afstand loeihard in een microfoon te belten. Iets waar elk nummer op het vervolg op debuut Must Exist onder lijdt. Niet alleen is de zang, waar het album toch voor het grootste deel om draait, daardoor akelig monotoon. Nee, tot overmaat van ramp klinkt de tekst door galm, volume en afstand vertroebeld. De schoonheid van een anders bijna spiritueel album wordt zo teniet gedaan.
Dat is de producer van dit album aan te rekenen, net zoveel als Sabouné zelf. De producer stond echter al met 3-0 achter door de muzikale begeleiding van de band. Achtereenvolgens zijn de tracks een slepend geheel. Wie even verder kijkt dan de soms vreemde akkoordenkeuzes, ziet dat er zich telkens hetzelfde spel aftekent. Na een schimmig begin gaat de percussie zich traag en lomp bemoeien met een duistere laag synths en gitaren, die vooral dienen als een donker tapijt om het geluid van Sabouné nog enigszins te dempen.
‘Bleeding Faster’, de single van het album, is bijvoorbeeld een zeer repetitief nummer geworden, waarbij een kinderstem zich bij wijze van variatie vermengt met de bijna kerkelijke zang van Sabouné. Ook hier geldt: met iets meer gelaagdheid had er iets mystieks ontstaan, iets bezwerends. Maar doordat er met grove penstreken te werk is gegaan, blijft de luisteraar akelig alert en merkt die op dat er twee minuten lang een aantal maten op loop is gezet om 5 minuut 12 vol te maken. Alleen ‘Lifetime’ is een nummer waar de duistere diepte zich aftekent dankzij een klein haakje en een refrein met aangenaam afgewisselde zang. Zonde dat de percussionist niet mocht meedelen in deze vreugde.
Grootste probleem van Miman als geheel is dat de plank volledig is misgeslagen, maar dat succes zo dichtbij was. Er had gekozen moeten worden voor een daadwerkelijk meeslepend geheel met meer gelaagdheid en subtiliteit, of voor een album met her en der een uitbarsting en een uiterst subtiel moment. Vertaald naar dagelijks leven: een album waar je volledig in kan wegzakken of een album waar je geboeid en met verwondering naar kan blijven luisteren. Sabouné en haar band lijken daarvoor alles in huis te hebben. Sabouné geeft op spaarzame momenten prijs dat ze schitterend kan zingen, iets waar de muzikanten alle ruimte aan kunnen bieden door soms een stap vooruit en soms een stap terug te doen. Het is te hopen dat iemand dat in het Zweeds kan vertalen.
Zeal & Ardor - Devil Is FineZelden zo een vreemd plaatje gehoord als dit Devil Is Fine van Zeal &...
Firewind - Immortals Het is ondertussen al weer vijf jaar geleden sinds het zevende album van de...