RECENSIE: Preoccupations - Preoccupations

Preoccupations
recensie cijfer 2016-10-30 Met hun aardedonkere overdonderende muziek wist Viet Cong op de eerste plaat aardig wat indruk te maken. Door veel uren op het podium door te brengen weet het drietal dit inmiddels ook live over te brengen. Totdat hun controversiële naam wel heel veel weerstand begon op te wekken en ze zich gedwongen voelden zich om te dopen tot Preoccupations. Misschien was het ook wel erg naïef om voor de eerste naam te kiezen, maar het voelt dan toch alsof je opnieuw moet beginnen.

Gelukkig is daarvan geen sprake op het eerste album onder de nieuwe naam, die net als hun debuut verder titelloos blijft en waarbij alle titels slechts uit één woord bestaan. Vanaf openingsnummer ‘Anxiety’ is het duidelijk dat de band zich nog steeds in het donker beweegt, een mengeling van new wave en postrock met de bulderende stem van Matt Flegel, die vaak monotoon de teksten opdreunt. Hierbij kan hij bouwen op een ijzersterke ritmesectie die op imponerende wijze repeterende riffs en grooves neerzet, en die de muziek een dreigend en soms industrieel karakter geven. Zo begint ‘Zodiac’ stormachtig en klinken de drums als mokerslagen die als een heimachine de fundering van het liedje aanleggen.

Toch is er dit keer ook plek voor wat lichtere accenten, zoals op ‘Degraded’, een new wave nummer met een hele fijne intro en baslijn. Twee hele korte nummers volgen elkaar op, ‘Sense’ en ‘Forbidden’, die als een opmaat dienen voor het onrustige ‘Stimulation’, een gejaagd nummer waarin de sombere tekst ”there’s nothing you can do ‘cause we’re all dead inside, all gonna die” herhaaldelijk klinkt. Er wordt afgesloten met het geweldige ‘Fever’ waarin je zware Kraftwerk-achtige synthesizers hoort en dat zo als soundtrack kan dienen. De band weet over het algemeen dit soort synthesizertapijtjes erg effectief te gebruiken in hun muziek.

Het meer dan elf minuten durende ‘Memory’ vat de plaat eigenlijk het beste samen. Na een onheilspellende intro en een donkere eerste helft slaat de sfeer halverwege om, waarin de hogere vocalen van Wolf Parade’s Dan Broeckner voor verlichting zorgen. Ook hierin zijn de repeterende elementen weer aanwezig, die de kracht van herhaling duidelijk maken. Na tweederde wordt de feedback van gitaren gebruikt voor een lange beklemmende outro. Het is Preoccupations ten voeten uit en het smaakt alleen maar naar meer.
Recensent:Ronald Kats Artiest:Preoccupations Label:Jagjaguwar
Cover Cymbals Eat Guitars - Pretty Years

Cymbals Eat Guitars - Pretty YearsOuder worden: iedereen heeft er mee te maken. Vaak is het slecht nieuws...

Cover The Computers - Birth Death

The Computers - Birth Death Wie The Computers ten tijde van hun debuut This Is The Computers en You...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT