2016-11-03
Wie The Computers ten tijde van hun debuut This Is The Computers en You Can’t Hide From The Computers heeft leren kennen, herkent ze nu niet meer terug. Toen produceerden ze nog muziek dat het beste te omschrijven is als een mix van ’50’s rock ’n roll en hedendaagse punk/hardcore. Het was een onmiskenbare energieke mix, waar frontman Alex Kershaw overheen schreeuwde en wat ze ook live een behoorlijk sterke reputatie opleverden. In werkelijk alles ademden ze die typische jaren ’50-vibe, van outfits tot dancemoves, gitaarriffs en zelfs de geweldige cover van ‘Surfin’ Bird’. Ze hadden er volledig hun eigen hedendaagse saus overheen gekieperd en dat maakte ze zeer vermakelijk. De schok was groot toen met de opvolger Love Triangles, Hate Squares dat volledig jasje was uitgetrokken, en er jaren ’50-indierock overbleef. Alex Kershaw beschikt over een prima zangstem. Niet geweldig, niet slecht, maar gewoon goed. De omslag doet twee dingen vermoeden: de oorspronkelijke stijl werd aangenomen uit onzekerheid over de zangstem, en de omslag vond plaats omdat het te slopend was voor lichaam en stem om dit iedere keer weer op een podium te doen. Of er uit de rustigere stijl meer geld te slaan is, laten we even buiten beschouwing. Overduidelijk is in ieder geval wel dat de nieuwe plaat Birth/Death tot de nok toe gevuld is met potentiële radiohitjes. “We’ve found a better source of entertainment, but something’s got to give, sooner or later!”. Ze zongen het zelf al op ‘Music Is Dead’, en nu slaan ze zelf de spijker op hun eigen kop.
Op deze nieuwe release hebben ze zich zelfs ontdaan van het eerder besproken rock ’n roll jasje en zijn ze enkel nog te bestempelen als indierock. Er is inderdaad een zekere trend te bespeuren die doet gokken op een hiphopalbum over tien jaar. Het enige wat doet terugdenken aan het oudere werk is de introtrack ‘Birth’ met de gospelzang van Alex. In 2011 is er een toetsenist bijgekomen die zeker op deze plaat zijn ei goed kwijt kan en eigenlijk wel hetgeen is dat de band nog van andere matige indierockbandjes weet te onderscheiden. Hij wordt veelal op orgel ingezet zoals op bijvoorbeeld ‘Moth’, hij vormt het hele nummer ‘Bad Wolf’, en weet met rake slagen op de toetsen ‘Want The News? Here’s The Blues’ een extra dimensie te geven. De gitaarpartijen zijn veranderd in discoriffjes en worden steviger op het laatstgenoemde nummer en ‘Crucifixed On You’.
De pit, passie en energie zijn, voor wie verliefd werd op het voormalig rauwe werk, volledig verdwenen. Ze ontdoen zich met iedere release steeds meer van een eigen geluid en veranderen steeds meer in muziek die met gemak op de achtergrond op het kantoor geluisterd kan worden. Gelukkig laten ze tijdens liveshows nog wel zien waar hun ware passie en vuur ligt. Birth/Death is heel erg middelmatig, maar dat zou Jan Smeets er zeker niet van moeten weerhouden om ze komend jaar op Pinkpop neer te zetten.
.jpg)
Preoccupations - PreoccupationsMet hun aardedonkere overdonderende muziek wist Viet Cong op de eerste plaat...
.jpg)
Blonde Redhead - Masculin Féminin Mooi hoor, lang blond haar dat in het juiste licht een rode gloed heeft. Het...