2016-12-02
Noem eens een band die in een adem genoemd wordt met Robin Williams en Robbie Williams. Een lastige opgave, maar internet biedt de oplossing: Robbing Millions. Het Brusselse kwintet met een voorliefde voor psychedelische popmuziek waarin jazz en rock een grote rol spelen. Als je bij de persinfo de twee eerdergenoemde namen en de bandnaam in een zin ziet staan, moet je het Lucien Fraipont en Gaspar Ryelandt nageven, ze hebben gevoel voor humor. De namen die bij het beluisteren van wat losse songs opborrelen, zijn niet de minste. Denk aan The Flaming Lips, Tame Impala, Beck en Pavement, dat werk. Dat het muzikaal gezien wel goed zit bij de band, blijkt wel als je weet dat The Van Jets en Balthazar zich na het uitbrengen van de EP`s Ages & Sun en Lonely Carnivore als fan beschouwen. Dan sta je er in je thuisland goed op.Met Robbing Millions levert de band haar eerste volledige langspeler af, en het moet gezegd, je zult je niet bestolen voelen als je bijvoorbeeld Currents van Tame Impala in je favorietenlijstje had staan. Dat de heren wel van een grapje houden blijkt al bij opener ´WIAGW´, waar het hoofdthema iets klagerigs heeft, lijkt het tijdens het refreintje alsof Kwik, Kwek en Kwak als gastzangers zijn opgetrommeld. Het zal je een zorg zijn als je daar het zorgvuldig neergelegde tapijt van psychedelische klanken bij denkt. Zeker dat laatste blijkt gedurende het album een grote kracht van Robbing Millions. Het zit muzikaal uitermate strak in elkaar. Ook op een track als ´What Makes Me Feel Old´ is de humor confronterend aanwezig, want een track met zo´n titel laten beginnen met een kinderstem en speeldoosklanken, ja daar ga je je als luisteraar wel oud door voelen. Opvallend genoeg verandert de track niet in een dromerige popsong maar in een door een rauw gitaarloopje en opstandig slagwerk gedragen rocker.
Valkuil bij bands met een psychedelisch geluid als dit is het verzanden in oeverloze songs waar de toegankelijkheid te wensen laat. Met de sterke single ´8 Is The Finger I Like The Most´ bewijst de band hier weinig last van te hebben. Je zou van een goede kop en staart song spreken als er niet een outro zou klinken dat wat uit de lucht komt vallen. Of het je nu bevalt of niet, voorspelbaar is het nooit. Ook ´In The No Air´ ligt lekker in het gehoor en in de gitaarsound klinkt wat zeroes indiepop door. Opvallend is het sterke slagwerk tijdens het merendeel van de songs. Soms stuwend, jazzy en dan weer tegendraads op het dromerige ´The Mountain´, elke slag klinkt weloverwogen.
Op Robbing Millions slaagt de band er in om een album af te leveren waarop iedere track een geheel eigen karakter heeft, zonder het gevoel te krijgen dat de tracklist een allegaartje is. Of het nu speels is als op ‘Tupperware’ of neurotisch als bij ‘Inspector’, de basisingrediënten houden de boel bij elkaar en dat is een prestatie op zich.
Uriah Heep - Your Turn To RememberEen verzamelalbum met de creme de la creme van wat de Britse groep Uriah...
Reiger - EP#1 Na zich jarenlang te hebben ontwikkeld in bands als bijvoorbeeld The Gasoline...