2016-11-12
Reinier Baas heeft samen met Discombobulatrix de minst voor de hand liggende artiestennaam gekozen voor zijn muziek. Zelfs de titel van dit album A Mostly Instrumental Opera is niet echt representatief voor de inhoud. De voorkant van het album is een illustratie van striptekenaar Typex, die in 2014 een prijs kreeg voor beste ‘graphic novel’. Het levert een derde associatie op die je waarschijnlijk, net als de eerdergenoemde feiten, niet zou typeren als jazz. Nu weet je het.Reinier Baas toerde als lid van ‘The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble’ al in Japan, Australië en Nieuw-Zeeland. De beste man besloot voor zijn nieuwste werk een drieluik te componeren. Het eerste deel was in opdracht van het North Sea Jazz Festival. Het geheel van de plaat gaat over Princess Discombobulatrix, die overal een spoor van vernietiging achterlaat. Een passend concept voor de drukke, chaotische en bevredigende jazz op het album.
Van een opera is eigenlijk geen sprake, een enkele uitzondering daartoe gelaten (‘Discombobula Re-Appears’). Het verhaal begrijp je niet bij het beluisteren van de plaat, want A Mostly Instrumental Opera is daadwerkelijk voornamelijk instrumentaal. Een van de weinige dingen waarin Reinier Baas niet verrast. Want verrassen doet hij zeker, vanaf de eerste noten is de muziek intens en hoogstaand. Opener ‘The Village Awakens’ doet denken aan moderne jazzbands als GoGo Penguin en Bad Plus, terwijl het tegelijkertijd muzikaal veel spannender aanvoelt.
Er is enorm veel diversiteit te horen, zo is ‘Discombobula Disappears’ een filmische overgang van de eerste akte naar de andere akte. Toch zijn kleine hints van onrust te horen, wat de compositie een goede gelaagdheid geeft. Dat is de pracht van A Mostly Instrumental Opera, er is zoveel te horen en te beleven dat een enkele luisterbeurt lang niet genoeg is. Neem ‘Lament (The Dramatic Demise Of Princess Discombobulatrix)’, een bijna twaalf minuut durende compositie die van experimentele naar toegankelijke jazz gaat en meer aan een soundtrack doet denken dan een jazzcompositie.
Iedereen die niet vies is van een gelaagde plaat met veel inhoud zal zich aan A Mostly Instrumental Opera moeten wagen. Het is gedurfd, groots en op zoveel manieren toepasbaar. Hier kan best een film bij gemaakt worden of een theatervoorstelling. Uiteraard is de cd net zo vermakelijk thuis met een goede stereo-installatie en een goede fles wijn. Een minpunt is overigens dat je de luxe versie zal moeten aanschaffen om iets meer te weten te komen over Princess Discombobulatrix. De cd zelf biedt weinig informatie en dat is gezien de hoge kwaliteit van dit werk toch wel eigenaardig. Laten we er maar vanuit gaan dat het verhaal net zo interessant is als A Mostly Instrumental Opera daadwerkelijk is.
Skotwal - Te WerkVraagje: Wat hebben grote schrijvers/muzikanten als Bob Dylan, Steve Earl,...
James Vincent McMorrow - We Move James Vincent McMorrow had het niet makkelijk na de release en tournee van...