2015-04-22
Het gaat goed met het Ierse duo Southern. Tenminste, in het Verenigd Koninkrijk. Daar werken broer en zus Thom en Lucy Southern, beiden begin twintig, hard aan een muzikale carrière, wat de afgelopen maanden resulteerde in uitverkochte Engelse zalen. In de rest van Europa loopt het nog wat stroever: ondanks de (wat te vroeg geroepen) next best indie act-titel leverden de optredens bij De Wereld Draait Door en op London Calling nog geen hype, fanbase of doorbraak op. Maar het bescheiden Southern moet haar grootste worp naar succes misschien nog maken: er is een debuutplaat op komst. Om het publiek alvast kennis te laten maken en op te warmen, is er een vijf nummers tellende titelloze EP op de markt gebracht.Bij het beluisteren van de EP valt meteen op dat Southern moeilijk in een hokje te plaatsen is. The Guardian struikelde al over “bluesy kind of folk, or folky kind of blues” en zelf houdt de band het bij een vaag “alternative rock indie with a mix of blues and folk”. Eigenlijk alleen maar een goed teken dat iedereen iets anders hoort en mogelijke bandinspiraties moeilijk te bedenken zijn: Southern heeft, hoe eenvoudig de vijf tracks bij de eerste luisterbeurt ook klinken, een eigen gelaagd geluid dat een mooie crossover van genres weerspiegelt. Zo begint het kortdurende schijfje met potentiële eerste single ‘Cool Kid’, een uptempo gitaarpopnummer met wat brave harmonieuze brother-sistervocals maar een scherp (akoestisch) gitaarrandje. ‘World Don’t Shine’ is een bovengemiddelde opzwepende tweede track met een licht onheilspellend sfeertje. Noem het gerust een gepolijste, wat overgeproduceerde White Stripes-song die op een brave akoestische versie van Get Behind Me Satan had kunnen staan. Wederom kwaliteitsspul van de northern southerlings, maar de indruk wordt gewekt dat Southern bovenal graag binnen de lijntjes kleurt.
Gelukkig veegt het duo die indruk meteen van tafel op ‘Shout It’, verreweg het beste nummer op de EP. Het refrein bestaat uit brutale, maar toch (zoals de band betaamt) ingetogen schreeuwtjes (verrassing!): ”sh-sh-sh-shout it”, horen we Thom zingen over een bluesy rauwe rammelriff. Het poppy, naar Courtney Barnett klinkende ‘Where I Want To Be’ laat Southern ook van een meer extraverte en wilde kant horen met songteksten die gaan over je eigen pad volgen, zonder te cliché (“i’m living in a metaphor”) of te onverschillig te lijken. In de laatste track, ‘The Way You Breathe’, een dromerige en verliefde bluesballad, treedt Lucy voor het eerst naar de voorgrond. De afsluiter klinkt wederom als een clichézet, maar nergens wordt Southern sappy of verkiest het gitaarduo stijl boven substantie.
Met slechts een titelloze EP op zak is het nog wat voorbarig om Southern the next best indie thing te noemen: er moet nog heel wat bewezen worden op de debuutplaat. Als de songs net zoals op dit voorproefje van bovengemiddelde kwaliteit zijn en vergelijkingen met andere artiesten niet snel opkomen, dan gaat het wel lukken met Southern.
-1.jpg)
Dan Deacon - Gliss Riffer‘Gliss riffer’ verwijst naar de manipulatie van lussen van gelaagde...
.jpg)
Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit De kans is groot dat je ‘Pedestrian At Best’ al een keer voorbij hebt horen...