2014-07-26
De Belgische metalcore-formatie ControlState is nog niet eens goed en wel van de grond, of ze heeft al te kampen met de eerste break. In 2009 brachten ze hun eerste album genaamd The Powerhouse uit, wat ze goede kritieken en veel shows opleverden. Desondanks lukte het ze maar niet om weer op gang te komen voor een tweede album, wat er voor zorgde dat in 2011 bassist Miguel de band verliet. Vervanging was zo gevonden in de persoon van Nick, maar de shows bleven uit, wat zorgde voor een gebrek aan motivatie en zelfs een breuk in de eerste helft van 2012. Nick wordt vervangen door Lucas, ze beginnen weer te schrijven, en het balletje begint weer te rollen en zie hier: het tweede album is daar, genaamd The Delta Pack.De invloeden zijn onmiskenbaar, waarbij Killswitch Engage er wel heel dik bovenop ligt. Schreeuwerd Bram klinkt ook verdacht veel als Jesse Leach. Enerzijds mag dat gelden als een compliment, anderzijds moest Leach vocaal veel ondersteund worden op de laatste plaat van Killswitch Engage. Iets wat Bram goed had kunnen gebruiken, want zijn stem alleen trekt het niet helemaal. Zijn schreeuw is niet sterk genoeg om een track overeind te houden. Pas als deze een harmonie vormt met een zuivere zanglijn zoals in ‘Road To Reason’ wordt het interessant. Overigens valt niet te ontkennen dat het muzikale vakmanschap sterk vertegenwoordigd is.
Sterk pluspunt is dat ze niet zo maar een portie metalcore voorschotelen, maar er ook iets extra aan toe voegen. Kleine melodische passages, dreigende opbouw, gierende gitaarsolo’s, het vormt allemaal één goed geheel. Hoewel er wel bij gezegd mag worden dat de liedjes met gemak allemaal een stuk korter hadden mogen zijn. Het is net alsof de Belgen bang zijn om ideeën te laten schieten voor een groter geheel. Alles verliest nu juist aan kracht omdat sommige tracks net iets te lang doorgaan en zodoende gemakkelijk de aandacht verliezen. ‘The Bridge’ en ‘The Price’ bijvoorbeeld gaan voorbij de zeven minuten, maar deze lengte heeft absoluut geen meerwaarde. Kort en krachtig houdt de concentratieboog een stuk beter gespannen. Met ‘Tyrant’ laat ControlState horen dat ze het wel in zich hebben om wat meer ‘to-the-point’ te zijn.
Kortom, als ControlState iets meer durft te snijden in de lengte van het materiaal, dan komt het stemgeluid van Bram beter tot zijn recht en kan hij meer ‘all out’ gaan. Dit omdat hij zijn stem dan niet hoeft te sparen om de volle gemiddelde zes minuten vol te schreeuwen, grunten of te zingen. Verder druipt The Delta Pack van de potentie en ambitie, maar mist het de kracht van hun eerste release The Powerhouse. Zodra dit vijftal dat wat beter weet te kanaliseren, hebben we hier te maken met een metalcore-beest waar mening metalhead zich met liefde in wil vast bijten.
.jpg)
Nausica - The Molecules Fall CloserLange afstandsrelaties zijn niet altijd de meest makkelijke, maar je leert...
.jpg)
Honig - It`s Not A Hummingbird, It`s Your Father`s Ghost Vrijwel exact twee jaar na het tweede album 'Empty Orchestra' komt het duitse...