Dat doen ze op een aantal nummers zeker niet onverdienstelijk. ‘Arms Of Salvation’ heeft een vrolijk banjo geluid. Het nummer zingt makkelijk mee en sluit daarmee aan bij het geluid van Mumford & Sons. Tijdens ‘Lovers & Liars’ laat De Lange een nummer horen dat ook bij Emmylou Harris niet misstaan had. Het echte hoogtepunt is ‘Time Has No Mercy’. Het dreigende banjo ritme blijkt goed bij Waylon zijn stem aan te sluiten. Waylon heeft zichzelf een countryaccent aangeleerd dat gelukkig nergens irritant wordt. Ook tijdens ‘When Love Was King’ heeft Waylon zichzelf van een aangeleerd accent voorzien. Hier lijkt hij hetzelfde als Marcus Mumford te willen klinken.
Tegelijkertijd wordt The Common Linnets nergens echt Amerikaans. Hoe hard het duo het ook probeert, altijd blijft er dat keurige poprandje omheen plakken. De Nederlanders zijn gewoon vreemde eenden in de bijt binnen het genre. Daarbij lijkt het of het gros van de nummers geforceerd radiovriendelijk gemaakt zijn. Nummers als ‘Hungry Hands’ en ‘Broken But Home’ zijn qua melodie zo voorspelbaar dat je ze gelijk weer vergeet. Het is een goede zaak dat The Common Linnets aandacht genereren voor een ondergesneeuwd genre in Nederland. Wie deze muziek echter lief heeft weet dat er talloze artiesten zijn die hetzelfde vele malen beter kunnen.
Drake Bell - Ready Steady Go!Bij de naam Drake Bell kunnen we menig tienermeisje de soundtrack van serie...
Dirt River Radio - RockNRoll Is My Girlfriend In thuisland Australië schijnt het al behoorlijk los te gaan met de heren van...