Termen die rond deze band genoemd worden zijn ‘vuig gitaarwerk’ en ‘rock & roll’. Het album opent dan ook zoals je verwacht, al is het misschien wat minder rauw. De sound heeft iets weg van Oasis of The Verve. Ook de tweede track ‘Sunset Shadows’ pakt dat ouderwetse Britse geluid, al is het door de akoestische gitaar een iets rustiger nummer. In de volgende drie tracks verandert het genre van de muziek via een gitaarpopliedje naar een mierzoete, emotionele pianoballad. Toch gooit Gun Club Cemetery daarna het roer weer even om met de vuige, rauwe rocksong ‘Get It Down’, een van de hoogtepunten.
De eerder gezette koers wordt daarna vervolgd met pianoballads en ‘knuffelrock’, maar bouwt wel op naar een wat steviger einde. Zo zijn ‘Dead Inside’ en ‘Need A Helping Hand’ liedjes met een sneller tempo en horen we wat meer rock terug. Het intro van de laatstgenoemde track is bijna een kopie van Stevie Wonder’s ‘Superstition’, al verdwijnt de funk daarna weer snel. Opvallend is dat de eerste single van Gun Club Cemetery de albumafsluiter is: het slechts twee minuten durende ‘Needle Aside’. Dit tweede hoogtepunt van de plaat is weer een onvervalste rock & roll plaat met scheurende gitaren. De tekst is beladen: het nummer gaat over drugsverslaving en zelfmoord.
Het debuut van Gun Club Cemetery bevat een unieke mix van vuige rock en gevoelige ballads. Verwacht geen rockplaat, daarvoor bevat het teveel schommelingen. Maar hou je van afwisseling, dan is dit album het proberen waard.
Pro-Pain - The Final Revolution Pro-Pain behoeft eigenlijk geen introductie, de band van bassist/zanger...
Pete Macleod - Rolling Stone Ondanks dat het revolutionaire imago is verdwenen, zal de rock ‘n’ roll de...