2013-12-17
Met de stijgende populariteit van artiesten als The Gaslight Anthem en Frank Turner & The Sleeping Souls, is er eveneens een stijging te bespeuren in volgelingen. Niet alleen qua vraag, maar nog meer in het aanbod. Het genre singer-songwriter viert met programma’s als “De Beste Singer-Songwriter Van Nederland” zijn hoogtijdagen en iedereen smelt weg bij het emotionele stemgeluid van een rauw bebaarde man in een houthakkersblouse. Het allerliefst dan nog iemand die een stoer verleden heeft in één of andere punkband en op deze manier een gevoelige kant van zichzelf durft te laten zien. Chuck Ragan, Tim Barry en Dave Hause gingen hier in voor en Northcote hobbelt daar achteraan. Heel letterlijk zelfs, want de Canadees werd onlangs op sleeptouw genomen voor een tour met Dave Hause. Northcote is zijn artiestennaam, vrienden noemen hem Matt Goud en hij heeft net zijn self-titled debuut uitgebracht. Mogelijk dat je hem kent van de christelijke post-hardcore formatie Means en anders wel het project dat een opstap was naar Northcote; The Emerson Letters. Hierin was hij enkel met een gitaar en zijn liedjes te horen, waarmee iets weg had van City & Colour. Dat geluid is met Northcote veel voller uitgewerkt en Matt Goud krijgt nu assistentie van een hele band. Muzikaal staat het tussen The Gaslight Anthem en Frank Turner in. Het heeft die toegankelijkheid en het zachte geluid van een Frank Turner, maar ondertussen ook dat nostalgische gevoel voor drama van de eerdergenoemde band. Wat dat betreft is het wel passend dat hij met Dave Hause op pad mocht en zou je hem de Canadese Tim Vantol kunnen noemen. Het moge duidelijk zijn in welk hokje Northcote te plaatsen is, maar de grote vraag is natuurlijk hoe dat op plaat klinkt.
Wat Northcote mist is een stemgeluid dat rechtstreeks naar je hart grijpt, het veertig minuten lang leeg knijpt, waarna je je als herboren voelt. Het is zacht, troostend, maar daardoor oppervlakkig. Het kietelt je hart bij vlagen op een speelse manier, maar neemt het niet mee voor een slachtpartij. Nergens is het album vooruitstrevend, baanbrekend of zelfs spannend, maar als achtergrondmuziek is het prima.
Dit debuut is een divers plaatje wat genoeg upbeat-momenten kent, afgewisseld met gevoelige momentjes als ‘Knock On My Door’ en ‘Speak Freely’. Bij voorkeur dien je de plaat dan wel op shuffle te zetten, want tegen het einde kakt het tempo met die nummers iets té veel in. Dat maakt het overigens geen slechte plaat, want die staat dan wel weer vol met meezingers als ‘How Can You Turn Around’ en ‘When You Cry’. Dat is de kracht van Northcote: het ligt allemaal lekker in het gehoor, je neuriet het makkelijk mee en als tijdens optredens kun je zo inhaken. Niet te moeilijk, lekker gemoedelijk, maar anderzijds net zo inwisselbaar voor zangers die er net iets meer passie in leggen.
.jpg)
The Galactic Lo-fi Orchestra - Giving Popmusic Back To The PeopleHet hele begrip Lo-fi verdient wellicht voor de gemiddelde lezer wat uitleg....
.jpg)
Son of Dave - Blues At The Grand Son Of Dave is een graag geziene gast met zijn one-man-band. De...