2013-11-19
Sommige bands doen concessie na concessie om hun succes te behouden en te vergroten. Andere acts behouden juist hun succes door compromisloos aan het werk te blijven. Het beste voorbeeld hiervan is de band Radiohead. Maar ook het uit Montreal, Canada afkomstige Arcade Fire voldoet aan deze beschrijving. Na hun titelloze EP zo'n tien jaar geleden, verscheen hun eerste langspeler Funeral. Het duurde even voordat het balletje begon te rollen, maar toen het eenmaal rolde was er geen houden meer aan. Het album begon in steeds meer landen aan te slaan en kreeg langzaamaan een heuse cultstatus. Tegen de tijd dat vervolgalbum Neon Bible uitkwam was de band uitgegroeid tot razend populaire live act. Mede door hun energieke live shows, waarbij als bezetenen van instrument werd gewisseld, groeide de aanhang aanzienlijk. Veel collega muzikanten lieten zich ook positief uit over het unieke gezelschap uit Québec.
Anno 2013 is het tijd voor album nummer vier: Reflektor. De promotiemotor draaide de afgelopen maanden op volle toeren; het album werd stukje bij beetje aangekondigd, als zijnde een mythe. De videoclip bij de lange titeltrack en tevens eerste single, geregisseerd door Nederlands trots Anton Corbijn, deed mysterieus aan en de single liet een compleet nieuw geluid horen. Toen net voor het verschijnen van het album ook nog een korte live film verscheen wist men het zeker: Arcade Fire had zichzelf wederom opnieuw uitgevonden.
Het album dan: een heerlijk begin met de titeltrack en het dansbare 'We Exist', dat door zijn basloopje in het begin ietwat doet denken aan de disco-periode eind jaren '70, begin '80. 'Here Comes The Night Time' is wellicht het meest interessante nummer van de plaat. We horen Caribische toetsenpartijen en een lekkere beat, die halverwege even compleet omslaat. Op 'Normal Person' klinkt de band nog het meest zoals het de afgelopen jaren deed. De tweede helft van het dubbelalbum (mits je hem in dit tijdperk nog fysiek hebt) laat het wat meer stemmige karakter van de band horen. Hiervan maakt 'Awful Sound (Oh Eurydice)' het meeste indruk.
De band weet als geen ander hoe je publiek te blijven verrassen en alert te houden. Maar eerlijk is eerlijk: de plaat is wel wat aan de lange kant. Sommige tracks hadden zeker twee minuten korter gekund en songs als 'Flashbulb Eyes' hadden misschien beter kunnen dienen als b-kant. Hier had een fantastisch vijftig minuten durend album in gezeten. Helaas verkoos de band een anderhalf uur durende trip op te nemen met geweldige liedjes, maar ook met wat mindere momenten.
.jpg)
Knight Area - Between Two StepsHet is alweer bijna tien jaar geleden dat Knight Area werd geformeerd....
.jpg)
Rigby - Island On Mainland Hoera! De vlag mag uit. Pak de chips, de spekkies, de cola. Rigby is vijf...