2013-09-30
Eenieder die stelt dat Nederlandse bands niet goed zijn, luistert naar de verkeerde voorbeelden en al zeker niet naar Monomyth. Het gelijknamige debuutalbum van het vijftal bevat een uur eigenzinnigheid, lef en avontuur. Buiten de lijntjes kleuren, maar wel met een prachtig resultaat. Instrumentale space-, kraut- en stonerrock komen voorbij, maar daarmee zijn nog lang niet alle stijlen en genres op Monomyth benoemd. Ondanks de constante verrassingen klinkt het album direct vertrouwd. ‘Vanderwaalskrachten’: wat je bij deze titel verwacht is wat je krijgt. De Hofstedelingen tonen na een rustige opbouw meteen hun spierballen. Het tot tweemaal toe nagenoeg herhalen van dit trucje is eigenlijk de enige oneffenheid van de plaat. De structuur van ‘Loch Ness’ spreekt meer tot de verbeelding. Het eerste deel bevat fragiele gitaarmelodieën à la Godspeed You! Black Emperor. Waar de Canadezen toewerken naar een climax, brengt Monomyth je naar een relaxte toestand. Dan komen echter een aantal seconden rust, waarna het zware het van het lichte overneemt. Een stonerriff ontaardt in een machtig tweede deel.
De wortels van Monomyth liggen onder andere in 35007 en Gomer Pyle, bij liefhebbers (lees Roadburnpubliek) hoog aangeslagen. Het moet hen deugd doen dat Monomyth zijn wortels niet verraadt. Het zompige ‘The Groom Lake Engine’ getuigt hiervan. De ritmesectie vormt een solide basis, waarop vooral gitarist Thomas van den Reydt zich naar hartelust kan uitleven. Geluiden van wind gieren je om de oren en de intensiteit blijft toenemen. Nergens klinkt de band zo dreigend als hier.
Monomyth is niet op zoek naar een kenmerkende sound. Alle mogelijkheden aangrijpen is het plan van aanpak. Als dat keer op keer goed uitpakt is het wel duidelijk dat dit een stel muzikanten is van een uitzonderlijk hoog niveau. Ook een uitstapje naar de psychedelische jaren van de muziekgeschiedenis slaagt. In ‘Vile Vortices’ is alles in evenwicht: soundscapes, warm klinkende synths, een huilende gitaar. Na een minuut of vijf pakt de band dan ook nog eens stevig door. Toenaderingspogingen tussen Waters en Gilmour zijn niet meer nodig. Wij hebben Monomyth.
.jpg)
Septaeder - Euler`s PromiseInstrumentale rock is een gevaarlijk genre. Als band veroordeel je jezelf tot...
.jpg)
Matthieu Chedid - Il “Misschien worden mijn woorden niet begrepen, maar mijn muziek wel, dat is...