2006-05-29
Het Zweedse duo Deltahead bedient zich van een zelfde soort humor (droog, ironisch, bizar, tongue-in-cheek) als bijvoorbeeld Ween, Primus, The Frogs en Wesley Willis. Muzikaal gezien is Deltahead een soort cocktail van bovengenoemde bands met een vleugje Tom Waits en vooral heel veel Muddy Waters en andere goden uit de rijke geschiedenis van de (Mississippi Delta-)blues. Dit alles gebracht met een punk-attitude à la The Ramones. Het album Deltahead is een half uur durende onderdompeling in smerige, zowel stampende als slepende garageblues die zowel nostalgisch als met beide benen in het nu, rauw als toegankelijk, compromisloos als conventioneel klinkt.
Tekstueel gezien gaan de meeste nummers uit van een pakkende one-liner (My Mama Was Too Lazy To Pray, Don’t Move To Finland!, Why Don’t We All Get Down On Our Knees To Pray?, Love Me Follow Me!) die David Tallroth en Benjamin Quigley tot in het oneindige herhalen. Simpel? Jazeker. Maar uitermate effectief.
Voor wie The White Stripes niet vuig genoeg vindt klinken en wie een vleugje tegendraadsheid en complete pretentieloosheid wel kan waarderen, is Deltahead een prima alternatief. Wat 12 Golden Country Greats van Ween is voor de country, is dit album van Deltahead voor de blues. Geniale gekte!
Lambchop - The Decline of the Country & Western CivilizationBijna twee jaar na de release van hun laatste twee albums Aw C’Mon en No You...
Blackmail - Aerial View Aerial View is het vijfde reguliere album van de Duitse band Blackmail en het...