.jpg)
2012-10-30
Het was even flink slikken voor de Mostly Autumn fans toen Heather Findlay in 2010 te kennen gaf de Engelse progrockband te verlaten. Al vanaf het begin was de zangeres samen met oprichter Bryan Josh het boegbeeld van de band. De wisselwerking tussen de warme stemmen van de beide vocalisten leverden spannende albums op. De mix van progrock en Engelse folk vond al snel gretig aftrek en de vele liveshows, die soms wel drie uur duurden, werden goed bezocht. Nadat Findlay besloot dat het genoeg was, vond Josh in de persoon van Oliva Sparnenn een vervangster. Sparnenn was al een aantal jaren als achtergrondzangers in Mostly Autumn te bewonderen en was tevens zangeres van Breathing Space; de andere band van Bryan Josh.Het nieuwe album The Ghost Moon Orchestra is inmiddels alweer het tweede album van Mostly Autumn met Sparnenn als zangeres. De plaat ligt in het verlengde van voorganger Go Well Diamond Heart, en maakt duidelijk dat Mostly Autumn de folkrock van de beginjaren definitief heeft verlaten ten faveure van een meer progrock geluid. Wat overeind blijft is dat de meeste songs weer door Bryan Josh zijn geschreven. De wat sombere teksten over de vergankelijkheid en alledaagsheid van het leven zijn soms wat cryptisch.
Vergelijkingen van Mostly Autumn anno 2012 ten opzichte van Mostly Autumn in de beginjaren, met Heather Findlay, gaan bijna altijd mank. Het songmateriaal is over de hele linie minder sterk en hoewel de stem van Sparnenn bijna perfect is, mis je toch de emotionelere stem van Findlay, die de nummers een extra gevoelig tintje meegaf. Daarbij heeft Sparnenn de neiging om zich in de hardere stukken wat te overschreeuwen. Iets wat vooral in ‘King Of The Valley’ behoorlijk irriteert. Gelukkig hebben we nog altijd de warme stem en het fantastische gitaarspel van Josh, die het album naar een hoger niveau tillen.
De opener ‘Unquiet Tears’ is een spannend nummer, waarin we Sparnenn tot een grote prestatie komt. Het rustige begin wordt halverwege door een zware riff prettig verstoord. Dit nummer is samen met ‘Wild Eyed Skies’ het hoogtepunt op de plaat. De spanning en emotie druipt van deze nummers af en Sparnenn komt hier het beste uit de verf. De gitaarsolo van Josh in het stevige Tennyson Mansion is om je vingers bij af te likken. Een wat simpeler rocksong als ‘The Devil And The Orchestra’ heeft het net niet en ‘Things That We Notice’ doet wel wat aan het recente werk van The Gathering denken. Een mooi nummer, dat wel, maar het past niet helemaal bij de stijl van Mostly Autumn.
The Ghost Moon Orchestra is een alleszins acceptabel album al wordt de het hoge niveau van de beginjaren nergens meer gehaald. Echt memorabele melodieën als ‘Heroes Never Die’ of ‘Shrinking Violet’ zijn op deze plaat niet te vinden. Daarbij wordt Heather Findlay node gemist. Al zingt Sparnenn nog zo mooi, de echte klik blijft uit. Een slechte plaat is dit zeker niet, maar misschien zijn we in het verleden wel teveel verwend door Josh en de zijnen.
.jpg)
Hugh Cornwell - Totem & Taboo Totem And Taboo refereert aan een collectie essays van Sigmund Freud. Het...
.jpg)
Richie Sambora - Aftermath Of The Lowdown Veertien jaar heeft Richie Sambora gewacht met zijn derde soloalbum, maar...