.jpg)
2011-12-31
Het kan u bijna niet ontgaan zijn dat Keith Richard en Mick Jagger afgelopen jaar in onmin leefden. De oorzaak: Keith had in zijn vermakelijke biografie Life enkele minder vleiende opmerkingen over Mick geplaatst. Behalve de minder flatteuze beschrijving van Mick zijn edele delen ging het vooral over de manier waarop Mick The Rolling Stones eind jaren zeventig langzaam begon over te nemen. Natuurlijk werpt Mick tegen dat hij op deze manier de band en vooral Keith, die volop uit allerlei drugspotjes snoepte, heeft weten te redden. Even leek het erop dat de heren voor altijd gebrouilleerd waren, maar gelukkig blijkt ook nu weer dat de aloude maatjes niet zonder elkaar kunnen en zou het zomaar kunnen dat er weer een concertreeks van de bejaarde rockers aankomt.Het is dan ook een prima moment om een heruitgave van één van de beste en het meest verkochte albums van The Stones uit te brengen. Het gaat daarbij om een speciale editie van Some Girls dat oorspronkelijk in 1978 is uitgebracht en nu in diverse uitvoeringen verschenen is. Wij hebben de hand weten te leggen op de mooie dubbel cd.
De plaat klinkt ook anno 2011 nog bijzonder vitaal en daadkrachtig, en het heldere geremasterde geluid maakt dat de plaat niet gedateerd overkomt. De meeste nummers rocken de ballen uit je broek en slechts aan ‘Miss You’ is te horen dat Jagger in die dagen veel tijd in hippe discoclubs doorbracht.
De plaat blijkt bij de release in 1978 voor vele fans een verademing na het wat te netjes klinkende Black And Blue van twee jaar eerder. Het smerige maar altijd functionele gitaarspel van Ron Wood en Keith Richard in snelle rockers als ‘Respectable’ en ‘Lies’ is een lust voor het oor. Maar ook ingehouden songs als ‘Imagination’ ‘Before They Make Me Run’ (met Keith op zang) en ‘Beast Of Burden’ zijn tijdloos. Het open geluid van ‘Shattered’ is prachtig en alleen het countrygezwijmel met preekzang van Jagger in ‘Far Away Eyes’ klinkt gedateerd.
De bonus cd bevat maar liefst twaalf nummers uit dezelfde periode die het uiteindelijke eindproduct niet haalden. Het geeft wel aan dat de Stones in een uitzonderlijk creatieve periode verkeerden, al zijn de negen eigen songs en drie covers niet van het allerhoogste niveau en is het in sommige gevallen terecht dat ze niet op de plaat kwamen. Maar er staat genoeg moois op de schijf, zoals het dwingende ’So Young’ en ook de snelle boogie ‘Claudine’ is het aanhoren zeker waard. Het smerige bluesgeluid in ‘When You’re Gone’ heeft ook zijn charmes al lijkt het een wat krampachtige poging om terug te grijpen op de succesperiode van ongeveer tien jaar eerder. Uiteraard ontbreekt ook nu het “Keith-momentje” niet en zingt hij in de Waylon Jennings cover ‘We Had It All’ aandoenlijk vals. Tegen het eind van de schijf wordt het niveau wel wat minder, maar het blijft leuk om de probeersels van de heren aan te horen al is de Hank Williams cover ‘You Win Again’ tenenkrommend.
Het allerbeste van de Rolling Stones werd vooral eind jaren zestig en begin jaren zeventig uitgebracht, maar Some Girls benadert dit niveau. De echte fans mogen deze fraaie dubbel uitvoering natuurlijk niet in de winkels laten liggen. Zo krijgt dit album de eer die het verdient, want Some Girls blijkt ook na meer dan dertig jaar een echte klassieker.
.jpg)
Tim Akkerman - AnnoWe kunnen ondertussen stellen dat zowel Di-Rect als ex-zanger Tim Akkerman...
.jpg)
Yevgueni - Welkenraedt Hoe lekker is het om op het einde van het jaar verrast te worden door een...